Herfstvakantie 2020

Mijn kleinkinderen keken er naar uit om nog eens bij mij een weekje te blijven en als verassing ben ik ze samen met mama en papa van school gaan halen te Leest.

In hun Halloween kostuum verlieten ze de school, wat waren ze gelukkig dat ik er bij was. Ze gaven mama en papa een kus en weg waren wij richting Limburg.

Als ik met de dropjes thuis kwam was het eten en bed in, het was al laat om nog iets te doen. 

Normaal zouden ze zaterdag gebracht worden door mama en papa, want we er was een speciale gelegenheid geplant. Wegens terug strengere maatregel i.v.m. corona is de gender reveal niet kunnen doorgaan en wachten we de geschikte tijd af, zodat Kimmy en Nick het geslacht laten weten van hun derde kindje. Tevens had ik in mijn planning om met de kids een Halloweentocht te gaan doen, maar ook deze zijn niet door kunnen gaan.

Met deze moest oma Tanja een heel andere planning verzinnen om de week rond te komen.

Dan maar de spiksplinternieuwe go-cart uit de garage gehaald, dat Miliano voor zijn verjaardag van tante Anna en nonkel Kris heeft gekregen. Ook de fiets van Yuna kwam van stal en maakten we samen met Kris een tochtje.

Miliano is heel gelukkig met zijn speeltje 😊

Hoe flink Yuna ook fietste, had ze toch snel door dat het gemakkelijker ook kan. Ze stapte achterop bij Miliano, want daar was nog een zitje vrij.

 Natuurlijk reed ik op kop om af en toe wat foto's te kunnen neme en zo zag ik een klein speeltuintje. Daar gaan ze wel blij mee zijn om even te kunnen schommelen en klauteren.

Ook de speciale glijbaan wilden ze eens proberen, maar alleen als oma Tanja erbij hielp.

 Gelukkig had nonkel Kris de hondenkar mee om het fietsje van Yuna te transporteren.

Het was maar een klein tochtje, maar toch een fijn en zeker omdat het een mooi zonnig dagje was.

Mijn neef Jerry vroeg of ik zin had om morgen te gaan wandelen, "ja natuurlijk heb ik zin, maar mijn kleinkinderen zijn er ook", dit was geen probleem.

De volgende dag gingen we met zijn alle naar het arboretum van Bokrijk.

Dag 2:

Had je nog nooit gehoord van het arboretum van Bokrijk? Is te begrijpen want het is minder gekend dan het openluchtmuseum van Bokrijk en zelf wist ik het ook niet, ik kende enkel het openluchtmuseum met de oude huisjes.

Wel voor het arboretum zeg ik graag dat het een museum van bomen en struiken zijn uit verschillende continente.

Het is hier heerlijk rondstruinen, verdwalen tussen de bomen, dit over houten paadjes en dikke kasseien.

Het is een prachtig tuin van 18 ha die aangelegd is met het oog op diversiteit van planten en bomen. Vermoedelijk heb je hier tijdens de lente een weelde aan verschillende kleuren, wonder bij wonder zien we hier nog veel in bloei staan en daar word ons Yuna heel gelukkig van.

 Toch kan ik zeggen dat ik enorm van de herfst kleuren hou, het heeft iets magisch en zeker als je dan ook nog zwammen en paddenstoelen kan spotten. 

Zelfs de kinderen genoten tijdens deze wandeling en zeker als ze tussen de reuze bamboe konden wandelen.

Miliano en Yuna waren heel fier dat ze met 
Marty en Daphne mochten wandelen.
Dit zijn de hondjes van Mieke en Jerry.

We naderen midden in het park een verlaten gebouw en mijn gevoel zegt dat het al een paar jaar leeg staat. De kinderen vonden he leuk om hier te lopen om zich te verstoppen tot dat ze in een heel donkere hal kwamen, dan waren ze heel stil en Jerry vond het leuk om even de boeman te spelen.

Het gebouw is echt helemaal gestript enkel de ruwbouw staat er en deze is helemaal groen geschilderd. Men zou kunnen zeggen ‘het groene huis’. Deze plaats zou mijn schoondochter Anna fijn vinden om foto’s te maken.

Het middelpunt van dit gebouw heeft een bijzondere binnentuin met een eigen vegetatie dankzij het microklimaat.

Het is al aan het schemeren, vandaag was het echt wel een miezerige dag tegenover gisteren en het word dan ook vlugger donker donker, tijd om naar huis te gaan en scheiden onze wegen van leuk gezelschap.

Hier het traject

Dag 3:

Ondertussen is het al maandag.

Vandaag snuiven we tot diep in onze longen bosgeur op te Nieuwenhoven en om natuurlijk knutselmateriaal te vinden, want we gaan knutselen voor mama en papa.

Wandelen is altijd verrassend en anders hier in het galgenbos. Het landschap heeft nog de structuur van de 19e-eeuwse Engelse landschappelijke tuin. Toen het bos begin jaren 70 van de 20e eeuw dreigde te worden verkaveld, verwierf de provincie Limburg het gebied in 1972, behalve het kasteeldomein met park en vijvers. De provincie heeft het gebied uitgebreid tot ongeveer 160 hectare en er een bezoekerscentrum ingericht. Dit gebied is nu het Provinciaal Domein Nieuwenhoven.

Miliano vroeg mag ik op de boomstronken, natuurlijk mag je dit en we deden gelijk ook het volledige speelbos. 

In dit stukje bos konden ze hun fantasieën de vrije loop geven en kropen ze onder de mega grote spin uit oude takken.

Een rondje mikado werd hier gespeeld en het was gelijkspel, ze waren gelukkig dat er geen verliezer was 😊

Klauteren, rennen, springen, vallen en weer opsaan, wat hadden ze toch enorm veel plezier.

In de shelter voelden ze zich goed en ze vroegen “Oma, gaan we hier blijven?”, ik zegde hen dat het nu wel wat te koud is om in de shelter te overnachten, maar je mag nu erin spelen.

Voor we het speelbos verlaten moesten de prins en prinses eerst even bekomen op hunne troon.

We trokken dieper het bos in om naar eikels, kastanjes en nog heel wat materiaal om één van de dagen te knutselen. Maar ze maakten van heel het bos een speelbos 😃 

Daar word je als oma toch gelukkig van als je vreugdevolle kinderen ziet.

We hadden al heel wat verzameld en gingen hierna nog langs de speeltuin.

Hier zijn we niet lang gebleven, er was geen respect wat de maatregeling i.v.m wat covid betrof 😒

Volwassen personen hadden heel wat toestellen in hun bezit genomen zonder mondmaskers en had ik besloten om verder te gaan.

Wandelend naar de wagen passeerden we een platvorm dat over de visvijver was, de kinderen gingen er op en zagen een reiger die ze heel dicht konden benaderen.

Om de mooie dag af te sluiten wou Yuna nog eerst mediteren en liet ik haar gangetje maar gaan.

Ook Miliano moest even geduld hebben tot dat Yuna klaar was met de mediteren, gelukkig kon hij ermee lachen.

Wil je meer foto's zien van de voorbije dagen! dit kan als je op album klikt en voor het traject klik je hier.

Dag 4:

Inmiddels zijn we dinsdag en nog steeds heel mooi weer.

Met deze gingen Yuna en Miliano nog een go-cart en fietstochtje doen, dit keer richting AVEVE van Brustem, want ze wilden koekjes bakken en oma had niets in huis.

Onderweg hebben we panne, gelukkig wandelde een jonge papa met zijn twee dochters langs ons en vroeg of we hulp nodig hadden. De man woonde een paar huizen verder en gaf mij wat gereedschap, toch waar ik mij een beetje mee kon behelpen. Nadien kwam er een oudere man die eerst wat schuchter was i.v.m. met corona en zegde dat hij het juiste materiaal heeft om het te herstellen. Terwijl ik het materiaal terug bracht naar de eerste man, was de andere de go-cart aan het herstellen. Dit was echt een opluchting voor Miliano, zo kon hij toch nog wat racen. We bedankten de personen uitbundig en zette de tocht verder.

Als we van de winkel terug kwamen, mochten Miliano eens testen of hij koning Arthur is, maar spijtig genoeg was het NEE.

Een speeltuintje mocht vandaag ook niet ontbreken bij de burcht van Brustem

Te lang konden we hier niet blijven als we nog koekjes wilden bakken.

Na het middageten was het tijd voor de koekjes, ik ga hier niet teveel tekst bij zetten, de foto's spreken voor zich.

Het was niet enkel koekjes ook een lekker broodje heeft Yuna gebakken.

Dag 5:

Oma Tanja is eigenlijk een beetje uitgeteld en was het nu thuis blijven.

Een beetje spelen met de swingball, kikkeren en racebaan, ook wat TV kijken, voor de rest echt niets bijzonder.

Dag 6:

Voor de laatste dag van de herfstvakantie bij oma, had ik beloofd om in de Schorre te Boom een zoektocht te gaan doen. Een zoektocht naar de Scandinavische Trollen van tussen de vier en achttien meter hoog.

Vanuit Limburg vertrokken we omstreeks de middag, op de parking gingen we eerst picknicken en wachten dan op Christel, Hans en Eva. We hadden elkaar al een jaar niet gezien, om geen huisbezoek te doen tijdens deze pandemie, konden we best samen gaan wandelen en samen het magisch trollenboswandeling te doen.

Voor de start van de wandeling, gaven we Christel nog een geschenkje J Christel had een jaar geleden ons Suzy geschonken en bij ons had ze onbevruchte eitjes gelegd en we kwamen op het idee om een gebaar terug te doen.

Al enkele jaren maak ik één à twee maal per week een wandeling tussen de 15 en 20 km. Jaarlijks kom ik ook zo’n twee maal in de schorre om mijn ex-collega’s van Boxtalino circus een bezoekje te brengen. Van al die jaren dat ik hier kom heb ik hier nog nooit zoveel volk gezien, enkel als er evenementen door gaan, dan zijn alle parkings en de omliggende straten vol met gestationeerde wagens. Maar nu in deze zwarte periode is er eveneens zoveel volk, dit had ik nooit gedacht. Had ik het mijn kleinkinderen niet beloofd en afgesproken, dan was ik zo weer naar huis gereden.

Goed we maken er dan toch het beste van tijdens deze mooie zonnige dag.

Langs de trappen gaan we richting een houtenbrug om over het water zo naar de vlindertent te gaan. Er is geen uitgestippeld plannetje, ondanks dat de trollen toch wel mega groot zijn en niet te zien zijn in het bos,  is het wel degelijk een speurtocht.

We gaan een stuk door het speelbos en komen op een MTB-route die ons naar de top van de berg bracht. Het was precies of we zaten in de Ardennen, wat was me dit hier een stevige kuitenbijter.

De beklimming werd snel beloond, want hier op de bergtop staat de magische toren met Kamiel. De kinderen klauterden de toren op met de hoop dat ze de andere trollen konden zien. 

Even bekomen in de hangmat van de trol eer we de wandeling verder zetten.

We komen bij Una en Jeuri zij liggen gezellig samen op de rand van de put waar jaarlijks tomorrowland plaats vind.

Via een zanderige weg zoeken we verder, nog heuvel op en heuvel af komen we bij Mikil.

Door het bos loopt een houten pad dat we dan ook vervolgen en komen bij Hannes, de weg brengt ons over een zandpad en terug een vondelpad. Aha, hier hebben we Hannes.

Oeps, we hebben blijkbaar ergens een foute weg ingeslagen want we komen terug bij Mikil. Ok, dan gaan we daar rechts op het vondelpad en ja we komen bij Arvid.

Ondertussen hebben we al zes trollen gevonden, maar waar is dan Nora?

We wandelen weer langs de put waar Una en Jeuri nog steeds van de zon aan het genieten zijn. Deze keer gaan we helemaal langs de put af, maar Nora laat haar nergens zien.

Over de brug “People of Tomorrow, One World Bridge” (staat vol met hartverwarmende boodschappen van mensen over de hele wereld.)wandelen we verder tot waar normaal de pedalo’s in het water liggen. Hier nemen we even pauze en genieten aan het water. 

Het werd een stuk kouder en het begon te schemeren, met deze hebben we de verdere zoektocht naar Nora gestaakt. Het werd snel donker en mijn kleinkinderen kregen honger.

We namen afscheid van leuk gezelschap en reden richting Willebroek om de kindjes terug bij mama en papa af te zetten.

Met deze kan ik zeggen dat het een prachtig weekje was met mijn kleine prutsjes.

Meerdere foto's van de laatste drie dagen vind u hier en het traject van de trollen vind je hier.

Noot: 

De trollen zijn uit gerecycleerd hout en gemaakt door ThomasDambo voor TML en nadien heeft hij de trollen geschonken aan de Schorre.

Er waren eens zeven goeie vrienden, soms samen en soms apart.

Ze hielden van hun huis aan de rivier in het bos met heel hun hart.

De zeven reuzentrollen waren wel zo groot als dennenbomen.

En de zon hadden ze ontelbare keren zien ondergaan en opkomen.

Una en Jeuris, vrienden voor het leven, mijmerden in het gras.

Turend naar de wolken, praten over hoe vroeger alles was.

Mikil was zo sterk als een draak en altijd op de been.

Kamiel droeg een masker, voor elke dag één.

Arvid kerfde zijn verlangens in oude bomen.

Hannes maakte parels van klei om aan iedereen te tonen.

Kleine Nora ziet elke dag de zon opkomen.

Met haar jonge haren in een staart, heeft ze nog alle tijd om te dromen.

Ze konden ver voorbij het bos zien, helemaal tot waar de toekomst begon.

Ze zagen beschavingen vergaan en nieuwe verrijzen.

Ze zagen de bergen groeien, in ijs veranderen, weer smelten en opbranden.

Vissen veranderden in vogels en de continenten verschoven.

En nu zagen ze die kleine mensen met hun daden zo machtig.

Een gevaar voor al het werk van de eeuwigheid indachtig.

De trollen kregen schrik, want het leven was veel te zeldzaam,

om morgen te stoppen en niet meer te bestaan.

En zo kwamen de zeven trollen samen op de bergtoppen,

om het nieuwe te creëren en het oude te stoppen.

Kamiel riep uit: “Laten we hen helpen zich beter te maken, preciezer en vlugger,

de kleintjes bedoelen het goed, maar ze zijn nog niet snugger.”

“We bouwen voor hen een toren, zo groot als een trol,

en tonen hen dat alle wezens vanbinnen hetzelfde zijn en liefdevol.”

Ze werkten de hele winter door en tegen de zomer waren ze klaar.

Ze lieten de kleine mensen binnen met een begroetend gebaar.

Die kleine mensen klommen naar de top en openden daar hun ogen.

Tot ver voorbij het bos, de bergen en de hemel keken ze opgetogen.

Ze tuurden de toekomst in, met hier en daar een traan.

En niemand weet wat ze zagen, maar in de ogen blijft de waarheid bestaan…