Walking and Animal Stories

Drie maand geleden was er een datum geprikt om samen met Karin ergens naar toe te gaan. In al die maanden heeft ze mij in het gewisse gelaten want het was een verrassing voor mij. Een nieuwsgierige ben ik nooit geweest, maar toch hield het mij in de ban en was ik maar aan het denken met wat ze mij zou verrassen. Zo’n week of twee voor de geprikte datum kreeg ik een ingeving door een reclame spot dat ik op TV zag. De dag van onze afspraak had Karin nog een hockeywedstrijd en liet haar weten dat ik vroeger kom om dan ook te kunnen supporteren. Nu moet ik wel zeggen dat ik van deze sport nog toeten, nog blazen van ken.  Er werd gefloten in korte en lange tonen door twee scheidsrechters waar dan gelijker-tijd ook gebaren overgebracht werden, voor mij was het echt wel Chinees. Maar goed ik heb er toch van genoten en in het geniep ook foto-tjes geschoten. Terwijl zo’n team aan het spelen is zie je niet direct de impressie op de spelers hun gezichten, dat je dan wel hebt

Als de ochtendzon een sluier van fijne mist over het Limburgs landschap wierp, was ik onderweg naar het tweede deel om het Kempens landschap te gaan bewonderen.  Deze is voor mij heel bijzonder om herinneringen op te halen, het is dan ook van in de jaren ’70 dat het geleden is. Vanaf de parking aan de Heistraat namen we de kruisweg.  Langs de schaduwrijke dennenbossen kwamen wel snel  aan de statige Toeristentoren.  Al meer dan een halve eeuw staat de houten pyloon op het hoogste punt van Herentals. Ondanks dat de huidige toren is opengesteld sinds mei 1985 hadden we de pech dat deze gesloten was. Voor een klein bedrag  p.p. zou men het houten gevaarte mogen beklimmen met 112 treden. Van daarboven zou men over het Kempische landschap de dampende koeltorens van Doel in de verte kunnen zien. We wandelden de berg af en deden het 2 de deel van de kruisweg om zo de spoorweg over te steken. Zo’n 3 km wandelden we langs de druk bereden baan “Lichtaarts

De wagen hadden we geparkeerd achter Onze-Lieve-Vrouwkerk. Langs een basis schooltje heb je een heel dicht begroeid dennenbos waar men op een ogenblik een heel smal wegje tevoorschijn ziet komen waar we dan ook doorheen moesten. Wat was het hier donker, men had hier het gevoel dat dit stukje bos weinig of niet bewandeld word.  Een rijweg splitste dit stukje bos af van het koningsbos en staken de baan aan het kapelletje over. Het wolkendek breekt open en de zonnestralen reikten tussen de bomen de grond. Dwarrelende bladeren weven bronskleurige tapijten en de goudhoeden maken het zo prachtig, staalsteeltjes bijzonder, wat is   het sprookjesachtig tot aan het kabouterhuisje, maar toch kan er niets tippen aan het roodhoedje met witte stippen. De vliegenzwammen zijn hier in overvloed, dan   zie je stammen met hun luchtwortels op de heuvels aan kabouterberg. Zo’n mooi natuurlijk decor is zelden te vinden, hier konden we het vinden om een fotoshoot te