Walking and Animal Stories

Vandaag kozen we om terug dicht aan huis te gaan wandelen en deze ging langs de fruitvallei van Sint-Truiden. De voorbije winter wist ik al om deze wandeling nog eens over te doen, het was toen al zo mooi en kon het niet anders zijn dat het ook nu wat te bieden had. Na de eerste plantages op de grens van Duras-Wilderen kwamen we als eerst langs de Alpaca met de geitjes. Dit neem ik er bij   speciaal voor Mieke, zij is zo verliefd op deze wollige dieren.   Hierna staken we de baan over en we hadden een vinkje in het oog, ik stond slecht om er een foto van te kunnen nemen en als ik mij zou verplaatst hebben dan was het weg uit het vizier van Mieke. Met deze heb ik haar gevraagd om een foto van de botvink door te sturen zodat ik het toch in mijn blog kon plaatsen. Langs Staaienjof, de silo’s van Vossius en na het kapelletje staken we weer de baan van St-Truiden naar Wilderen over, zo konden we richting natuurgebied wandelen.  In de verte zagen we een fazant de

Voor onze gevleugelde vrienden is frisse lucht net zo belangrijk als voor onze honden, hiermee hebben we vandaag onze eerste wandeling van het jaar gedaan. Ook Snow de hond mocht mee, zij is één die niet zo graag wandelt en dan ook nooit met de andere twee honden op wandel gaat. Deze afstanden zijn voor haar te lang en soms ook te ruw als we de bergen in trekken. Zicko de blauw-gele ara zit gewoon los op de bench, hij is op zijn 4j naar ons gekomen en kon daarvoor al niet goed vliegen. Zicko is ook heel aanhankelijk en zal nooit ver van bij mij vandaan gaan. De geelvleugel ara   Zara hebben we sinds ze een paar weken oud was en hebben ze ook met de hand verder groot gebracht. Zara kan vliegen en is gewend een harnas te dragen, deze zal ze ook steeds dragen als we van huis weg gaan. Thuis zitten de twee ara’s los in de tuin, veranda of in de living. Kato is een oranje kuif kaketoe en is op 30 jarige leeftijd bij ons ingetrokken. Voor Kato bij ons kwam werd die goed ve

Thuis vertrokken bij 18°C en bewolkt, onderweg net voorbij Verviers stoten we op dikke mist. Het was vermoeiend rijden als je de streek niet goed kent. De ruitenwissers moest ik nu en dan op zetten om de vallende mist die in fijne druppels op de ruit vielen. In mij zelf zeg ik “na het optrekken van mist word het normaal mooi weer” en laat zeker mijn gemoed niet zakken. Aangekomen   aan de parking te Xhoffraix, daar stond de kerk in de mist en het was ondertussen nog maar 10°C. Via het kapelletje kwam men direct in het bos, we bewandelde een breed pad dat snel veranderde in een smalle geul, later liepen we in een waterloopje dit tot aan de beek de Warche . Na net geen natte voeten te hebben komen we aan de steengroeve van Warches . Toch wel indrukwekkend dat zo'n klein graafmachine een gigantische rots meester kan en sta je naast de graver dan is een mens in verhouding maar een duimpje groot. Hierna even koffie pauze, gaan zitten was geen