De Hoëgne

Al een hele tijd had ik kriebels om de Ninglinspo of de Hoëgne te gaan verkennen. 

Dit vanwege ik al zoveel mooie foto’s had zien voorbij komen op de beruchte facebook.

Meer dan een maand geleden stonden we al aan de Ninglinspo, deze ging niet door omdat er op dat ogenblik een drijfjacht bezig was. De jacht was dan ook nog eens met een maand verlengt en werden de wandelingen voor de Ardennen dan ook voor die periode uitgesteld.

Gisteren avond mijn wandelkleren en stevig schoeisel klaar gezet, samen met mijne rugzak. Het fototoestel geladen en het gpx bestand op mijne garmin gezet.

Deze morgen vertrok ik eerst richting Hasselt om Mieke en Jerry met hun Shelties op te halen en vervolgens  reden we richting Jalhay. De Ninglinspo zullen we dan later op het jaar doen. 

Omdat er veel gesproken werd dat het vandaag een moeilijke wandeling zou zijn, heb ik de oudste hond “Tidus” thuis gelaten.

In de bocht van Royompré te Jalhay is een parking waar we de wagen parkeerden. We stapten uit en staan tussen al die prachtige bomen, volop in de vroege lentekleuren met als achtergrondmuziek het kletteren van het water. Het is eigenlijk nog volop winter, toch was het een lente gevoel met blauwe lucht en de mooie gele warme bol de zon.

Terwijl we ons klaar maakten, waren we aan het twijfelen over onze jassen. Uiteindelijk hebben we de jassen maar in de rugzak gestoken, het was inmiddels al om 10h 15°C en het zou alleen maar warmer worden.

Bij de eerste stap dat ik deed kreeg ik pijn in de linker hamstring, toch ben ik rustig blijven doorstappen met de hoop dat het zou over gaan.

Een paar meters verder liep het water over de weg die je langs daar kon bewandelen, toch hebben we besloten om de wandelbrug te nemen.

Terwijl we via de zandweg die licht stijgend richting het bos omhoog ging, hoorden we in de verte het geroep van de kraanvogels. 

Langs het bebost gebied passeren we eerst  Ruisseau de Dison, dit is een waterloop die uitmond in de Hoëgne. Deze kruisen we ofwel door het water of via de houten brug.  We volgen een GR-route die tussen hoogstammen loopt en verder door lagen een stuk of 6 van die hoogstammen over de wandelweg. Hier maakte ik de gelegenheid van om ons Zoë een gehoorzaam test te doen en mocht ze in een spurt over de stammen naar mij komen. 

Hierna staken we een klein geasfalteerd baantje over, na een kleine kilometer kwamen we op een hoogte van 416 meter v/d zeespiegel. Wat hadden we een mooi zicht van af dit punt, het is een mozaïek van lapjes akkers en weilanden. Na onze koffiepauze zette we de tocht verder, het ging al zigzaggend bergafwaarts. Al dalend kwamen we weer aan de geasfalteerde weg, waar we de honden terug aanlijnde. Deze weg wandelde we tot juist aan de rivier de Statte, daar gingen we scherp naar rechts. Hier hoorde we heel dicht een specht die aan een boom tokte, maar we zagen hem niet. Toch bleven we staan met de hoop de vogel te zien en ja heel eventjes zagen we een bonte specht, net niet lang genoeg om er een foto van te nemen. 

Iets verder staken we de Statte over en zag je een mooie picknickplaats, ook grotendeels overdekt. 

Het was nog te vroeg om hier te eten en gingen verder. 

Ook de Statte kruisten we geregeld over de vlonderpaden of gewoon door het water. 

Juist op een punt waar we goed moesten opletten om de juiste weg te nemen viel mijn GPS uit, gelukkig hebben we steeds reserve batterijen mee. We komen aan een ruïne van een oude nederzetting waar veel van verloren is gegaan. 

Stilaan zijn we weer aan het klimmen, waar toch wel een stevig stukje tussen zat.

Ondertussen zijn we weer een paar km verder en komen geen bankje of picknickplaats tegen, terwijl het hier zo rustig is tussen de hoge dennen-, beuken- en eikenbomen. 

We besloten toch om even wat te drinken, want inmiddels is het toch wel 19°C en is drinken wel heel belangrijk.

Aan de rand van het bos komen we een zitbankje tegen en een grote steen “dolme”. Hier maakten we gebruik om te eten en wat was het heerlijk om onze privé wandel-kok bij te hebben. Mieke en ik zijn door Jerry verrast door een geweldige maaltijd. Zelfs een dessert met pannenkoeken die door de lucht vlogen. Alleen de gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen.

De wandeling zette we na een uur weer verder langs een vrij drukke baan. Bij de daling in een bocht was het heel scherp naar links om op het wandelpad te geraken. Het pad was zo smal dat je moest uitkijken om niet in de afgrond te belanden. Eén van de Shelties vond het leuk om ons de stuipen op het lijf te jagen, door een dreigement te doen om naar beneden te springen. Gelukkig was hij toch heel gehoorzaam en herpakte hij zich om op de weg te blijven. Zoë liep geregeld voorop en als ze merkte dat ze wat te ver was, bleef ze mooi staan wachten op ons. 

Het is zo geweldig dat de honden zonder problemen kunnen loslopen. Zo hadden we ook onze handen vrij om foto’s te kunnen nemen of te filmen. 

Klik HIER voor album

Rechts van ons beneden stroomt de Hoëgne, 

het geluid van het stromend water was zo rustgevend en hoe dichter bij de rivier hoe mooier deze ook werd. Het is hier genieten, echt genieten. Mooie kleurrijke natuur, een stromend watertje met grote en kleine watervalletjes, kletterend water, strakblauwe lucht, een heerlijk zonnetje, wat wil een mens nog meer. 

Het pad langs de rivier is goed te lopen, mits je uitkijkt. Opletten dat je niet je nek breekt over de vele boomwortels die niet netjes onder de grond zitten maar zo’n beetje boven op de rotsachtige ondergrond. Heel apart om te zien, met mos begroeide wortels en daar tussenin bruinrode afgevallen bladeren. Van het pad af om dichtbij de rivier te komen is soms iets moeilijker en helemaal als het vochtig is, de rotsen en stenen waren spiegelglad. Stevige wandelschoenen met goed profiel is een must.

Hoe langer hoe meer ik de wandelingen doe, hoe langer hoe meer ik de drang krijg om te hiken/bivakeren.

De tijd tikt verder en na jaren van wijsheid, begint het besef te komen, “het leven is een cadeau in je schoot geworpen, dat je met beide handen moet vast grijpen en er het beste van maken”

A ja, uiteindelijk had mijn oudere hond Tidus met gemak deze wandeling kunnen mee doen, hij zal nooit meer alleen thuis blijven. Van de hamstring had ik wel last, maar heb toch zonder problemen de tocht kunnen uitdoen.

Voor alle foto's klik HIER, voor het traject klik HIER