Niel bij As (etappe 3bis Camino (Limburgica))

De ochtend verliep wat moeizaam!

Ondanks ik gisteren avond mijn rugzak in een plaats gezet had dat de honden niet door hadden dat we zouden gaan wandelen.Vandaag kon één hond mee en mijn andere hond moest thuis blijven vanwege dat hij de laatste tijd ouderdomsverschijnselen vertoond en niet echt zuiver meer loopt.  Ja, zijn pootjes hebben reeds duizenden kilometers gelopen en gecrost en dan treed de slijtage op.

Dus al wat ik gedaan had, zodat hij (Tidus) niet zou door hebben dat we gaan wandelen was dus een flop. Op één of andere manier had hij het door en voor dat ik de andere hond (Zoë) had aangelijnd was Tidus aan het huilen zoals een wolf. Soms begrijp je niet hoe slim een hond wel kan zijn.

Met een kong gevuld met brokjes en pasta, is het mij gelukt om Tidus op andere gedachten te krijgen en kon ik met Zoë het huis verlaten.

Na het ophalen van onze wandelmaatjes reden we richting de camping Wilhelm Tell te Niel-bij-As en parkeerde de wagen naast de camping.

Normaal zouden we etappe 4 van de Via Limburgica doen, het is etappe 3 bis geworden vanwege de coronaperiode en omdat we bij etappe 3 de Lourdes grot hadden gemist. Deze etappe is wel degelijk een lus wandeling en geen trail.

De rugzakken op onze rug en Jerry dacht aan parachutespringen tot hij met zijn voeten op de grond stond en viel zijn euro dat het vandaag wandel dag was. (af en toe eens lachen maakt het zoveel gezelliger)  

Vanaf het begin kwam men  in een bosrijke omgeving, met mooie brede wandelpaden. Afwisselend betraden we smalle paadjes, brede kiezelpaden, zanderige op- en neergaande paadjes, kortom veel afwisseling.

Er was veel moois te zien aan de vallei van de Bosbeek! De wandeling was in een driehoek tussen Niel-bij-As, Opglabeek en Dorne

Het wandelgebied had zo’n feeëriek uiterlijk met een  kleurrijk landschap door vingerhoedskruid, verschillende soorten distels, heide en de bloesems van de braam en de vlier. De bloesems van de brem waren omgetoverd in peulvruchten.

Tevens kwamen we aan een groot en open hooi- en begrazingsgebied waar je nog een prachtig vergezicht hebt.

In dit stukje natuurgebied stonden her en der verschillende soorten paarden waaronder het Belgisch trekpaard en het Vlaamse paard.

Onder de warmbloed paarden kon men veel veulens zien van amper een dag oud. Zo konden we de dierenartscontrole mee beleven en de inenting van de veulens.

Tijdens onze wandelingen mag water niet ontbreken zoals een beek, poel, ven, waterval, etc. Op zo’n plaatsen kom ik pas echt tot rust.

De witte waterlelie die zo stil haar kroon uit plooit en zo peinzend op het wateroppervlak rust. Aan de rand van het ven in het donkere water heb je een schijnsel van gouden kleur, de dotterbloem die zich met slijk voed. Dan pronkt ook nog aan de rand van het ven met  drie kroonbladeren rechtop en drie hangende lippen, hier hebben we het over de gele lis. Tussen de stengels van het riet zien we een meerkoet en de nijlgans. Ook konden we een koolmeesje, roodborstje en een buizerd spotten.

De poelen stonden voor een groot deel droog door de aanhoudende droogte, in het groot ven stond nog voldoende water, maar ook hier was het waterpeil vrij laag.

Dit moet en kan niet anders dan het werk van een bever zijn geweest.

Tegen het eind van de wandeling (nog drie kilometers te gaan) voelden we de eerste regendruppels, snel regende het heviger en deden we onze poncho’s aan. Hier en daar trokken we nog wat foto’s waardoor de foto’s een speciaal effect kregen.

De Lourdesgrot (Niel-bij-As), de grot die we gemist hebben op onze etappe 3. Elke grot is een pareltje en elke grot heeft een persoonlijke geschiedenis.  

Eventjes was mijn gedacht dat ik achtervolgd werd door twee smurfen, nee hoor, het waren heilig Mieke en Jerry.

Recht over de grot heb je een zitbank versiert met mozaïek, de kat zou een oud wijf zijn met name "die Gnydige", het zou ook het verhaal kunnen zijn “Heksen herkend door verbranding”.

Zeer mooi kronkelden hier de bospaadjes op en af, heen en weer, een gevarieerd gebied met heide, sparrenbossen, loofhout en moerasgebieden, hetgeen de wandeling spannend en niet eentonig maakte.

Hier is het echte een anti-stressomgeving om uren te wanden en heb er totaal geen spijt van dat we een 3bis van de Belgische Compostella heb gemaakt.

Als afsluiter spotte ik nog een slijmerig/buikpotig diertje, een segrijnslak.

                                                                  

Zo dit is mijn verhaaltje over Via Limburgica 3bis, waar ik eigenlijk nog meer kan over vertellen.

Als je de foto's bekijkt ga je merken dat deze nog veel te vertellen hebben over ons lus traject.