Xhoffraix - Robertville

Thuis vertrokken bij 18°C en bewolkt, onderweg net voorbij Verviers stoten we op dikke mist. Het was vermoeiend rijden als je de streek niet goed kent. De ruitenwissers moest ik nu en dan op zetten om de vallende mist die in fijne druppels op de ruit vielen. In mij zelf zeg ik “na het optrekken van mist word het normaal mooi weer” en laat zeker mijn gemoed niet zakken.

Aangekomen  aan de parking te Xhoffraix, daar stond de kerk in de mist en het was ondertussen nog maar 10°C.

Via het kapelletje kwam men direct in het bos, we bewandelde een breed pad dat snel veranderde in een smalle geul, later liepen we in een waterloopje dit tot aan de beek de Warche.

Na net geen natte voeten te hebben komen we aan de steengroeve van Warches.

Toch wel indrukwekkend dat zo'n klein graafmachine een gigantische rots meester kan en sta je naast de graver dan is een mens in verhouding maar een duimpje groot.

Hierna even koffie pauze, gaan zitten was geen optie. Alles was nat door mist en de regen en werd er besloten om geen pannenkoeken te bakken. Toch weet Zoë dat Jerry steeds iets lekkers bij heeft, de honden kregen stukjes kippenworst.

Nog niet halverwege de geplande tocht en toch al met volle teugen aan het genieten,  je komt van alles tegen,  veel groen en kleur, hoge hellingen en water!

Steeds ontdek ik meer zoals deze oranje klaproos, had het nog nooit gezien.

Nog wat stijgend om aan het volgend bezienswaardigheid te komen, ondertussen ook goed aan het regenen.

Het komt in zicht, een bouwwerk van 55 meter hoog, de stuwdam van Robertville.

Het regende hier zo hevig dat we niet echt van de dam hebben genoten en trokken verder naar het kasteel Reinhardstein.

Voor we aan de stuwdam waren konden we tussen de bomen omringd met mist al een glimp nemen van het kasteel en gaf mysterieuze plaatjes.

Het is een burcht verborgen in de vallei van Warche.

"Het kasteel Reinhardstein werd in 1354 gebouwd door Renaud de Waimes en was de woning van vele families: de Nesselrodes, de Nassaus en tot slot de graven van Metternich, die er meer dan drie eeuwen als leenheren verbleven. Tijdens de Franse Revolutie werd het kasteel  vernield en vervolgens in 1969 volledig heropgebouwd."

Hier aangekomen konden we schuilen in een aangebouwde chalet dat het een gevoel gaf of je in Oostenrijk beland was. Dit was een goede gelegenheid om ons middageten te benutten met de hoop dat het zou stoppen met regenen.

Als we de tocht verder zetten werden we nog beloond met fraaie uitzichten en hebben we het kasteel dan ook uit verschillende hoeken gefotografeerd.

Geef nu toe dat het toch wel een knap zicht heeft op het Château de Reinhardstein.

Ondertussen gaat het weer bergop en bergaf en zat het wel weer in onze kuiten te bijten.

Het blijft toch iets mysterieus in zich hebben met de mist sluiers en maakt de wereld wel plots heel wat kleiner.

Toen, ja toen!!! Dit hadden we dan ook nooit gedacht!

Dat het een uitdagende avonturen tocht zou zijn.

Onderweg kwam je ook jonge scheuten tegen en struiken die bezig waren met het ontwikkelen van jong blad.

Nu even terug naar wat we niet gedacht hadden, dit was dat het er nog technischer aan toe ging.

Ondertussen is het richting beginpunt, maar eer we daar geraakten hadden we een serieuze daling.

Een daling die je letterlijk met handen en voeten moest doen en als je wilde ook op je achterste.

Zonder u vast te klampen aan de stammen of rotsblokken of boomstronken, geraakte je niet veilig beneden. Als je dan weet dat de zwarte hond Tidus steeds trekt en normaal ook nooit afgeeft met trekken, moest ik hem nu toch wel bewonderen. Telkens ik nu zegde niet trekken ging hij mooi zitten, hij voelde het precies aan dat dit een risicovol stuk was en hij echt wel moest luisteren.

   

Op eens was het plof en alle honden gingen naar één punt.

Niet te geloven hoe bezorgd de honden waren, na een paar likjes en geknuffel konden we de afdaling verder zetten.

Nu het ruw stukje was het nog niet gedaan met de afdaling, we moesten nog door het bos, het ging hier wel een stuk gemakkelijker. Iets meer bomen om je vast te klampen en de ondergrond was ook stabieler als je niet wegschoof door de dennenappels.

Het laatste gedeelte van de wandeling was weer langs en over water.

Ondanks de vele regen en door het water stappen konden we onze voeten toch droog houden, dit tot dat we op het einde door een bloemenweide wandelde. Toen waren we alle nat tot aan onze knieën.
Gelukkig hebben we steeds reserve kledij bij.

Tijdens deze wandeling krijgt je mooie panorama’s, water, een stuwdam én een burcht te zien, als ook de hoogste waterval (60m) van België.

Niet veel wandelingen bieden je zo veel bezienswaardigheden tegelijk het is hier dan wel een verborgen pareltje in de Oostkantons.

Eerlijk gezegd vind ik deze veel meer betoverend met zijn bergriviertjes, miniwatervalletjes en de wegeltjes die bezaaid zijn met boomwortels en grote stenen dan de populaire Ninglinspo, die we onlangs gedaan hadden.

Het was een avontuurlijke wandeling, echt ééntje naar mijn hart.

Voor onze volledige fotoreeks kan je HIER terecht en wil je graag het traject doen? Dan klik je HIER.

De blog van mijn wandel(familie)vrienden vind u HIER.