Kiewit - Bokrijk

Een moeilijke start na 10 verschrikkelijke dagen. 

Toch besloten om te gaan wandelen, gewoon een korte wandeling zonder hoogteverschillen.

Met deze werd het wandelen tussen Kiewit en Bokrijk, dicht aan huis.

Het was een regenachtige morgen. 

Op buienradar kon men duidelijk zien, dat het vanaf 11u ging uitklaren. 

Nam mijn wandelschoenen en rugzak, zette de honden in de wagen en reed richting mijn wandelvrienden Mieke en Jerry.

Nog eerst even bij hen van een lekker bakkie koffie genoten, terwijl Jerry (die van de nacht afkwam) aan het klaar maken was voor de wandeling.

Vanaf de parking aan Kiewit wandelden we richting  vlonderpaden dat door het moerasbos loopt, met aansluitend weilanden met klappoortjes en enkele vijvers van de Wijers met 1001 vijvers. 

De vijvers zijn omringd door rietkragen, afgewisseld met kleine en grote lisdodde waar we dan ook het geluk hadden om een libel te spotten.

Van een kijk-hut maakten we ook gebruik om naar watervogels te kijken, hier spotte wij de Kuifeend, de Meerkoet en een koppel zwanen.

Aan het vinnen van Zoutleeuw kan je over water wandelen. Waar we nu zijn kan je bij één van de grote vijvers middendoor het water wandelen. 

Een zwaan zwom richting ons en liet zijn pracht langs alle zijde zien.

Maar hoe dichter het dier naar ons kwam om te pronken met zijn verenpracht, hoe duidelijker dat het voor de zwaan werd dat juist over de muur in de diepte onze honden zaten. Daar reageerde het heel dreigend en Mieke schrok dat het dier zo neig kon blazen als een kat.

Over het water in de verte zie je het Provinciaal Domein van Bokrijk het bekende openluchtmuseum, waar onze wandeling verder door langs ging.

Aan het koetshuis bij het kasteel van Bokrijk hielden we een pauze. Niet alleen wij genoten van ons heerlijk pintje, zie je aan een tafel verder op het terras een kraai nootjes smullen.

Langs het kasteel zette we de wandeling verder en ter hoogte van Berenbroek hielden we even een fotoshoot met de hondjes, met als achtergrond rododendron in bloei.

Net na de hoofdingang van het openluchtmuseum Bokrijk kregen we een mooi showspel van een vinkje. Het was soms zo snel dat het moeilijk was om te fotograferen, maar aanhouder wint.

Rustig wandelen we verder langs bloesemende struiken en bomen, met nog het rustgevende gezang en gekwetter van de vogels. Zelfs een naaktslak had rust gevonden op de paardenbloem.

Toch krijgen we even regen ter hoogte van de openbare visvijver waar ze aan het vissen waren.

Een visser bij zijn groen tentje, was aas in het water aan het gooien met een hulpmiddel dat het geluid gaf als een slag van een zweep. De hond Zoë heb ik geadopteerd gehad en hier was heel duidelijk te merken dat ze toch wel iets in het verleden heeft meegemaakt. Gelukkig was ze aangelijnd, want had ze de kans dan was ze weg als een pijl in een boog. De visser was zo vriendelijk om te stoppen met het weg zwieren van de aas, zodat ik met Zoë kon passeren.  Zo’n 20 meter verder stond nog zo’n tentje, Zoë associeerde het met vorige tent en trok ze zo hard dat ze zelfs haar luchtpijp af snoerde. 

Gelukkig vond ze verder door onder de bomen langs stromende beekjes terug rust.

Zijn we midden in het bos kom je er een verkeersbord tegen, het leek wel of deze verloren gezet is.

Ja, hier is een dubbel spoorbaan dat het bos doormidden snijd.

Voor het einde van onze tocht kwamen we een hondenweide tegen met een leuke picknickbank die de grote Eik omringde. 

Het was volop genieten van het groene hartje tussen Hasselt en Zonhoven met slingerende bospaden.

De imposante Galloway Runderen heb ik niet gezien, toch werd de dag beloond door het spotten van vogelsoorten vlinders, libellen, etc.

Als afsluiter werd ik nog getrakteerd met een heerlijk menu van Mieke & Jerry, het was om je vingers af te likken.

Van deze wandeling kan je de volledige fotoreportage bekijken als je hier klikt, wil je ook graag de route weten? Klik hier voor het gpx bestand.

Waarom het voor mij een moeilijke start is/was!!

Al tien dagen heb ik de energie meer dan verloren, de wil is er maar de kracht niet. Al een tijd ben ik weer aan het vechten met de CVS die sinds 2004 kort na mijn ongeluk van 2003 is ontdekt. Daar heb ik wel mee leren leven en ben daar steeds mee in strijd. Daaraan wil ik mij niet laten kennen en wil steeds doorgaan. Normaal ben ik te trots om dit te laten zien of kenbaar te maken.

Toch vind ik dat het gezegd mag worden zodat de buitenwereld er toch wel van op de hoogte is. Uiterlijk is het niet te zien, toch kan ik zeggen dat het soms dagen van spierpijn en last aan de knoken is dat we moeten doorstaan.

Dit is ook de rede waarom ik even het tempo in wandelen heb terug geschroefd naar 1x/week. Hopelijk recupereer ik zo weer snel, want heb nog heel wat op mijn verlanglijstje staan.