Besançon

Een mooie zonnige en frisse ochtend, niet meer zo heet als de voorbije dagen. Bij een temperatuur van 17°C is het perfect om twee bergen te gaan trotseren en trok ik richting Besançon de hoofdstad van de regio Franche-Comte.

De wagen stationeerde ik langs de Doube, doe mijn rugzak aan, lijnde de honden aan mijn lende  en trok richting het ongerepte natuur om daarna het historische gedeelte te gaan verkennen.

Blijkbaar ligt Besançon op de pelgrimsroute Jura de weg naar Rome. 

Gelovig ben ik totaal niet, maar krijg toch wel meer en meer de drang om te starten met de pelgrimswegen, om zo meer over het leven van toen te beleven.

Genoeg over de pelgrim en gaan we verder over de wandeling die ik vandaag heb gedaan.

Bois de Rosemont een berg met een hoogte van 462 meter. De eerste 3 km ging langzaam om hoog en dacht van “als heel de wandeling zo gaat zijn, dan is het een fluitje van een cent”, dit was na de 3 km wel andere koek.

De volgende kilometer ging het nog langzaam (vals plat) op een heel recht stuk omhoog, maar nu met losse ondergrond van grove stenen.

Tijdens dit stuk kwam ik een oud paardentuig dat op een zeil lag tegen en dacht nog net daarvoor van dat hier totaal geen sluikstort te bespeuren was. Dan kom je dit tegen, tevens dacht ook "misschien is hier op dit punt iets met het paard gebeurd waardoor ze het tuig hebben moeten uit doen en vergeten is dat het hier achter gelaten is.

Op een gegeven ogenblik moesten we een smal padje in en deze ging steiler om hoog, de ondergrond viel al bij al nog mee. We komen net voor we aan de top zijn een ruïne tegen waar we omheen moesten.

Eens voorbij de struiken die aan de rand van een gemengd bos staan zegde ik meteen “WAUWwww” wat een uitzicht. Voor zo’n panoramisch zicht doe je het echt wel, dit zijn de mooiste beloning tijdens wandelingen.

Aan dit punt wilde ik picknicken, de honden drinken en een snoepje geven. Heel eventjes heb ik daar maar kunnen zitten want ons Zoë was in paniek. Ze zou haar opgehangen hebben waar ik ze even vastgebonden had om te kunnen ontsnappen. 

Was het nu angst door de hoogte of was het omdat ze geschrokken was van een lopende hiker (met stokken). In ieder geval kon ik hier niet blijven, ze werd zelfs hysterisch (ik heb ze zo nog nooit gezien). De reactie van haar was zo raar en het lastige is om te weten waarom ze zo was. Ze kon niet snel genoeg van deze mooie plek weg zijn en kan je zeggen dat je daar helemaal niet snel kon wandelen wegens de losse ondergrond en ook omdat het pad heel kort aan de rand van afgrond was.

Zelfs de roofvogels die op ooghoogte waren en goed in vizier, kon ik door dit gedrag van Zoë de prachtige vogels niet fotograferen, wat natuurlijk heel spijtig is. Want zo’n kansen ga je maar zelden hebben, maar Zoë gaat voor, zij moet terug rust vinden.

Verder door na de afdaling was er gelukkig weer een mooie plek waar we de kans vonden om te picknicken. Van deze plek kon je genieten van verschillende soorten vlinders en wel honderden groene en bruine sprinkhanen en zelfs de kans gehad om hagedissen te spotten.

Een heel stuk verder van de wandeling naderde we wei poortjes waar we door moesten en kwamen zo aan een poel, hier laste ik weer een pauze in om van het rustgevend landschap te genieten met als achtergrondmuziek het klokkenspel van de runderen. Hier dragen de runderen van die grote bellen aan hun hals, net zoals de runderen die ik een paar dagen geleden tegen kwam.  

Terwijl ik mijn energierijk reepje aan het eten was zag ik hoe libellen met zeer dunne en doorzichtige vliesvleugels hun mooiste kunstjes als stuntvliegers boven de poel rond zweefden. Gelukkig kon ik een foto nemen van ene die stil zat, want al rondvliegend was het na 20 pogingen onbegonnen werk.

Een simpele tocht is het echt niet, de afdalingen waren best wel zwaar.

De citadel had ik zo graag willen doen ☹

De laagste berg (Vignes de Chaudanne) met een hoogte van maar 342 meter heb ik niet kunnen overmeesteren van wegen er geen doorkomen mogelijk was bij gebrek aan een kapmes. Toch kan ik zeggen dat we ongelooflijk veel panoramische uitzichten hadden en veel oude vervallen bouwsels.

Het was een vrij zware en technische tocht, men moest klauteren, kruipen, springen, aan de takken vast houden en oppassen dat de ruwe losse ondergrond niet van onder je voeten weg schoof. 

De honden waren steendood en ja ik steek het niet alleen op hen, ik was ook moe en besloot de tocht in te korten en het historische gedeelte weg te laten.

Toch kan ik zeggen dat het de moeite was om deze wandeltocht te doen. Bij interesse je kan het gpx-bestand hier vinden.

Voor de volledige fotoreportage klik je hier.

Niet-platgetreden paden durven te bewandelen, dat is voor mij een vorm van “het goede leven”, heb ik vandaag dan ook mogen beleven op de lage berg.