Tomberg St-Vith

TOMBERG TE ST-VITH
(3 feb. 2019)



Na het verzorgen van mijn dieren, kon ik weer de schoonheid van een opkomende zon zien.
Gisteren had ik met iemand contact die vanuit Duras zo’n 120 km vandaan woont en via hem wist ik hoe de banen er bij lagen. Met deze nam ik dan toch het risico om met de zomer banden die onder de wagen staat te vertrekken. Waar ik nu naar toe ging, had ik in het verleden steeds moeten uitstellen. 1 door dat ik het zelf te druk had en geen tijd om te gaan en 2 omdat het door de organisaties werd afgelast door te slechte ondergrond. Gisteren was het blijkbaar afgelast en toch heb ik het gewaagd om vandaag te gaan, er was mij gemeld dat er toch wel 35 cm sneeuw lag en aangezien ik enorm van een sneeuwlandschap hou, ben ik toch om 8 uur vertrokken. Gisteren had ik dan ook nog een weg uitgestippeld om daar dan ook te gaan wandelen, dan ging ik er toch niet voor niets naar daar.
Onderweg was het heel stil op de baan en een heel stuk verder op de snelweg kwam men in dikke mist. Van een groen heuvellandschap kwam men na de dikke mist en een prachtig wit landschap, ik bloeide helemaal open.
Eindelijk aangekomen aan het biermuseum te St-Vith, je hoorde vanuit de verte een hoop honden bassen en mijn hartje ging sneller. Nu hopen dat de wedstrijd toch van start ging, zodat ik het nu eens levende lijve kan meemaken. Een heel straat was afgespannen om de toeschouwers een parkeergelegenheid te geven, dit was echt wel een geluk dat men er niet moest naar zoeken. Terwijl ik mij klaar maakte voor de wandeling was ik nog aan het denken van “is het wel verstandig om mijn honden uit de wagen te halen?” Goed ik doe het toch en heb dan ook mijn sneeuwkettingen onder de schoenen gedaan, want als mijn twee honden beginnen te trekken vanwege het zien van andere honden, dan zou ik er echt wel onderuit gaan. Inderdaad al goed dat ik die onder mijn wandelschoenen heb gedaan, want de mijn dachten ook mee te racen.
Mijn wandel gps opgestart en we zijn vertrokken, eerst zorgen om uit de immense drukte te geraken. Er was veel volk die kwamen langlaufen (liet me echt even aan vroeger denken en had wel even de kriebels) en zij starten net als de andere honden op mijn uitgestippelde route. Van zodra ik er tussenuit geworsteld was, kon ik af en toe een mooi plaatsje nemen om foto’s te nemen van de deelnemers en zelf ook wat genieten van hun werk. Nadien ben ik van hun wedstrijd parcours gegaan en ben dan echt de bossen ingetrokken. Wat een stilte, hier kon men echt naar de tonen van de natuur luisteren. Af en toe het geruis in de toppen van de bomen, de buizerds die in de hoogte met hun klagend miauw naar elkaar riepen en hier en daar hoorde je kleinere vogelsoorten.
Waar ik met de honden wandelde was het sneeuwtapijt zo goed als ongerept en kon men af en toe een spoor zien van de wilde dieren die er leven. Aan het punt waar het bord staat dat het 520 meter boven de zeespiegel is, liet even de gps mij in de steek waardoor ik dan de 4 richtingen een stuk heb bewandeld. Oké gps even uitgezet en na het opstarten kon ik dan toch eindelijk de goede richting nemen. We kwamen zelf via weggetjes waar we onderdoor de takken moesten, die waren verbogen door het gewicht van de sneeuw. Na een hele tijd stappen komen we terug op het parcours van de langlaufers en wist ik dat we bijna aan het eindpunt zijn. Aangezien het niet een al te moeilijk route was, moet ik toch wel zeggen dat het wel wat energie vroeg. De wegen in het bos waren niet bewandeld en moest men door de losse sneeuw geraken, de bovenlaag was wel hard, maar eens je uw voet er op zette zakte je toch wel 30 cm er waren wel momenten dat ik tot de knie er in weg zakte.
Genoten heb ik van deze 7 km wandeling en kan ik weer één wensje van de bucketlist aanvinken, nu nog wat dromen om eens te kunnen mee sleeën.
A, ja, nog vergeten te zeggen dat ons Zoë de aandacht trok van verschillende sledehonden en die dan vervolgens van hun parcours afweken. Waar we konden stonden we toch wel 3 meter van hun traject en toch kwamen ze ons begroeten.
Voor foto's klik op  plaatje ​hier boven.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Krokusvakantie 2021

Mijn derde sneeuwwandeling (Hoëgne)

Het graf van de ridder en het fort.