Stukje Kempense Heuvelrug, tussen bos, heide en witte Bergen. (We vergeten 't Lachriet niet)

Als de ochtendzon een sluier van fijne mist over het Limburgs landschap wierp, was ik onderweg naar het tweede deel om het Kempens landschap te gaan bewonderen. 

Deze is voor mij heel bijzonder om herinneringen op te halen, het is dan ook van in de jaren ’70 dat het geleden is.

Vanaf de parking aan de Heistraat namen we de kruisweg. 

Langs de schaduwrijke dennenbossen kwamen wel snel  aan de statige Toeristentoren. 

Al meer dan een halve eeuw staat de houten pyloon op het hoogste punt van Herentals. Ondanks dat de huidige toren is opengesteld sinds mei 1985 hadden we de pech dat deze gesloten was. Voor een klein bedrag  p.p. zou men het houten gevaarte mogen beklimmen met 112 treden. Van daarboven zou men over het Kempische landschap de dampende koeltorens van Doel in de verte kunnen zien.

We wandelden de berg af en deden het 2^de deel van de kruisweg om zo de spoorweg over te steken.

Zo’n 3 km wandelden we langs de druk bereden baan “Lichtaartseweg” om zo langs snepkensvijver naar het Zwart Water te wandelen met zijn moeras en natte heidevegetatie. Waar je eenden en aalscholvers kan zien vanuit de daarvoor voorziene kijkhutten.

Verder door kwamen we aan het Hofke van Bayot.

Hier hielden we ook onze picknickpauze en Jerry had weer wat lekkers bij.

Als we de wandeling verder zette kwamen we aan de plaats waar in maart ’42 een vliegtuigcrash plaatsvond.

Daarna kwamen we aan de zandberg waar we vroeger steeds op keken als we van de camping (toen met de ’t Lachriet) wegreden. We stonden zo verwonderd dat heel de berg zo dik begroeid was.

Lichtaart zal bij vele  onmiddellijk denken aan Bobbejaanland , maar wij vergeten ’t Lachriet niet met de gigantische orgel van de gebroeders Decap

’t Lachriet was toen een dancing opgericht ten midden van een natuurgebied wat ter zelfde tijd ook dienst deed als restaurant voor de camping die er aan grenst. 
Hier werd zangeres Mieke in  't Lachriet ontdekt door een medewerker van Pierre Kartner, alias Vader Abraham. 

Ondertussen heeft de camping de benaming Korte Heide. 

Jerry en ik konden het niet laten om even langs de caravans te wandelen. Het was er zo veranderd dat het moeilijk in te schatten was waar de caravan van mijn grootouders, van een tante en nonkel en die van mijn ouders toen stonden. 

Dit zou de plaats geweest hebben van Oma & Opa

Op deze plaats ou de trekcaravan van mijn ouders gestaan hebben

Hier de caravan van tante Maria, nonkel Rik, Nancy & Jerry

De dancing is ondertussen een feestzaal met Cobra Deluxe als benaming.

Bij het verlaten van de camping die nu een eigen restaurant heeft, gingen we richting de Nete waar de verhalen van het moerasmonster terug naar boven kwamen. Er werden kabels gespannen door nonkel Rik over een stukje dode Nete dat naast de Kleine Nete bevind. 

Aan deze plek waar dus een klein survival parcours gemaakt was in de jaren ’70 hielden we een korte pauze om herinneringen op te halen, het is voor ons dan ook kindersentiment.

Langs de Kleine Nete waar we een goede kilometer langs wandelde liepen aan de linkeroever een grote kudde schapen, het zijn wel 200 of meer schapen. Het Kempisch heideschaap doet zijn dienst als bermenbeheer, belangrijk voor de bescherming van de veldparelmoervlinder.

Aan de Galgenberg hielden we nog eens een pauze en Mieke had in de verte een eekhoorn zien klimmen in de bomen, waar ze dan ook probeerde een foto van te nemen. 

Nu, ik heb geen eekhoorn, maar had wel het geluk om een roodborstje en een boomklever goed in het vizier gehad te hebben. 

Bij thuiskomst zag ik een buizerd vanuit mijn tuin, wel wat uit bereik van de lens.

Ondanks dat het geen bergwandeling was, kan ik toch zeggen dat ik er van genoten heb,  veel heb gezien en dat er heel veel veranderd is op een tijdspanne van 40 jaar.

Net als bij de wandeling "Stukje Kempense Heuvelrug op zoek naar kabouterkensberg" konden we eveneens genieten van ongelooflijk veel paddenstoelen en zwammen. Eentje dat ik vorige week niet gezien had was de grote sponszwam.

Ook de verwilderde westerse karmozijnbes, oorspronkelijk is de plant afkomstig uit Noord-Amerika

Wil je graag ook deze wandeling, ga dan naar TRAJECT en alle foto’s vind je HIER.