Eben-Emael

 

Een prachtige herfstdag, is natuurlijk ideaal voor een wandeling, dat heel apart en heuvelachtig is.

De wagen werd geparkeerd op een parking langs de Geer, de wandeling brengt ons naar het grensgebied tussen België en Nederland op een zucht van Maastricht en Luik.

Na het bekijken van monumenten, de tank en de gevel van de verdedigingsblok wandelen we via een pad langs de ezel naar boven tot op een baan waar we links af sloegen en we zijn nog steeds aan het klimmen tot een heel stuk voorbij de tumulus gaan we rechts een veldweg in.

Hier bij de openvlakte laten we even de honden los, zodat ze hun energie even kwijt kunnen. Zoë vond het heel leuk dat ik een speeltje bij had.

Dan volgde een afdaling door een prachtige holle weg "pas wel op voor de boom die dwars over de holle weg ligt" 😄 , deze weg bracht ons in een smalle strook natuurgebied dat parallel met Albert kanaal loopt.

Vanaf een hoogte kijken we op het kanaal en het daarachter liggend industrieterrein.

Voor een groot gedeelte lopen we langs grotten met karstgangen. 

De route is niet gemakkelijk en kent veel stijgingen en dalingen, smalle paadjes en ontzettend veel trapjes.

Net als de Sint-Pietersberg is de ondergrond voornamelijk uit kalksteen, is ook duidelijk te zien aan de grotten en kon het niet laten om er door te wandelen. Het geeft je zo’n préhistorisch gevoel en stel ik ook mij voor hoe ze in grotten konden overleven.

We komen aan een stuk verharde weg om zo weer in het groene gedeelte te komen met een pracht van een panorama zicht.

Hier hebben we dan ook op deze plek onze pauze gehouden. Ik denk dat we hier wel een uur zijn gebleven, het was echt genieten van het zicht en de rust.

Op een gegeven ogenblik viel Mieke’s oog op een rots en zegde “kijk, salamanders”. Het waren twee soorten een groene en een bruine, het was het bewonderen waard.

Boven op het plateau vind je een nogal vlak akkerland, waar Zoë nog eens met speeltje mocht rond crossen.

We komen tijdens onze wandeling nu ook veel bunkers tegen en lopen om zo maar eens te zeggen over het dak van dit fort.

Het fort van Eben-Emael is een reus onder de forten, even ten zuiden van Maastricht, is een voormalig Belgisch militair verdedigingsfort dat deel uitmaakte van de buitenste oostelijk gelegen fortengordel rond Luik, gebouwd in het Interbellum. Dit uniek gelegen en uitstekend bewapend sperfort, met 17 ondergronds met elkaar verbonden bunkers verspreid over een oppervlakte van 75 ha (150 voetbalvelden) beschouwde men destijds als on-in-neembaar.

Het Fort maakte als belangrijke schakel in de Fortengordel rond Luik en de Belgische voorverdediging, naast de KW-stelling en de Stelling van Antwerpen, tot 1940 deel uit van de Belgische verdedigingsstrategie tegen een militaire dreiging uit het Oosten.

De praktijk toonde dat de hoge Belgische verwachtingen van het fort onterecht waren. Op 10 mei 1940 slaagde een klein honderdtal goed geoefende Duitse luchtlandingstroepen er in door verrassing, snelheid en innovatieve militaire technieken (gebruik van zweefvliegtuigen en toepassing van een nieuw wapen: de holle lading) om in een "dode hoek" (namelijk bovenop het fort) te landen en het geschut van het fort in vijftien minuten uit te schakelen. Na anderhalve dag belegering moest het fort capituleren.

 

De aanval op het Fort gaf het startsein aan de Achttien daagse Veldtocht en ruimer gezien de Slag om Frankrijk (van Duitse zijde Fall Gelb en Fall Rot genoemd). Op 22 juni 1940, na amper 6 weken strijd, leidde dit tot de capitulatie van Frankrijk. In de militaire literatuur spreekt men van “De meidagen van '40”.

Wil je nog meer foto's van deze wandeling zien, dit kan hier en voor de route klik op traject.