Het graf van de ridder en het fort.

 

Gisteravond nog snel een wandeltocht uitgestippeld via wikiloc, is echt een heel handig en duidelijk program en verbruikt weinig energie van je gsm als je de app gebruikt.

Wandelen langs de meanders van de Semois met diepe valleien en panoramische plateaus.

Vanaf de mobilhome parking te Herbeumont startte ik de wandeling langs de oude spoorlijn van Bertrix naar Herbeumont.. Het word hier ook wel eens gezegd “de weg van pratende stenen”. Dit werd mij snel duidelijk als ik onder de eerste brug in de vorm van een hoefijzer door wandelde. Je kreeg er een gevoel van rust en toch als je naar de metershoge muur zag stelde ik de vraag “waarom die gaten?”, de stenen heb ik helaas niet verstaan J

Op de plaats van de mobilhomes zou vroeger een treinstation gewest hebben.

Langsheen een camping ging ik richting de Semois, bij het afdalen naar het water was nog duidelijk te zien dat het nog koud was. We vergeten soms tijdens de voorbije lente dagen dat het nog steeds winter is. 

Grillige stronken en rotsen vol mos maken de omgeving sprookjesachtig. 

Aangezien het echt uitkijken was waar je uw voeten neerzette, had ik voor de veiligheid de lijn van Zoë los gemaakt. Ze heeft dan ook een heel eind voorop gelopen en liet mij zien hoe en waar het veiligst was om de smalle paden te nemen. 

Bij één van mijn vorige wandelingen “Hoëgne” dacht ik dat het moeilijk was, maar dit stuk toch ook en hier zijn geen brugjes of leuningen voorzien. Nu persoonlijk hou ik wel liever van dit, dat je u echt moet vastklampen aan rotsen, wortels of bomen. 

Hier spotte ik even veel vogels als bij de wandeling van Geer, het was niet veilig genoeg om er wat foto’s van te nemen.

Aan de grotopening van Lit La Dame ging Zoë even inspecteren, spijtig hebben ze hier een stortveld van gemaakt. Het ergert mij steeds meer en meer dat mensen van zo’n mooi natuur een stortplaats van maken. (Al wat je van thuis uit mee neemt pak je gewoonweg weer mee naar huis en laat geen vies spoor na)

Wat verder door was het klimmen, het leek wel 100 meters kaarsrecht omhoog, dit stukje heb ik toch wel in twee stappen moeten doen om op adem te komen. 

Na de steile beklimming kwam men aan de ruïne, het kasteel vanHerbeumont. Deze werd in de 13e eeuw gebouwd maar werd vernield in de 17e eeuw. De panorama’s doorstaan echter glansrijk de tand des tijds. De ruïne ligt op een heuvel en torent boven het dorp Herbeumont uit. Door het hoogteverschil heb je vanaf de ruïnes van het kasteel mooi uitzicht over de omgeving en de kronkelende rivier: de Semois.

Na de afdaling ging het een stuk verder over een verharde weg waar het Saint Roche kapel staat en iets verder door een enorme rechthoekig gebouw, gebouwd in lokale leisteen en gerestaureerd in 1903 met een zadeldak en de opening naar het westen is het oude wasplaats van Herbeumont.

Verder afdalend naar de kromming van de Semois, komen we nog camping moulin Willaime tegen. Het was daar een beetje te druk om er even langs te gaan.

Kom ik aan het punt om de berg te trotseren van “het graf van de ridder”, ook hier was het heel druk en nam een andere weg. Vanuit de verte zag je een ontboste berghelling, wat was die berg toch kaal, zo somber.

Aan de plaats gekomen waar we de rivier moesten oversteken, echter was het waterpeil te hoog en zat er heel wat stroming op de rivier, met deze besloot ik om geen risico te nemen om aan de linkeroever verder te wandelen. Normaal ging deze route richting de ravel tunnel die ik heel graag had willen doen.

Ik zit aan de rivier kijkend naar het water, de bergen voor en achter mij, gelijker tijd ben ik van mijn versgebakken broodje belegd met omelet en verse kruiden aan het smullen. Terwijl ik hier een tijdje  zit te genieten, kabbelt de Semois intussen rustgevend op de achtergrond. Hier had ik ook de gelegenheid om even te bekijken hou ik de tocht verder zou zetten en besloot langs de rivier toch nog naar het graf van de ridder te gaan.

Dit wordt de tweede pittige klim van vandaag, gelukkig een 20 meter lager dan die van het fort.

Smalle paadjes langs berghellingen en over een schitterende bergkam, trotseer ik de helling van de Tombeau du Chevalier. Eerst gaat het nog wat geleidelijk omhoog, daarna komen we tussen de rotsen uit en wordt het alsmaar mooier. Hogerop kreeg ik enkele mooie uitzichtpunten voorgeschoteld.

Deze meander van de Semois omcirkelt een beboste heuvel waarvan de vorm doet denken aan de middeleeuwse begraafplaats van de ridders. De legende, verteld door Charles Perlot, vertelt dat op een dag een heer, komend uit het land van de zon, een reus zoals nog nooit iemand had gezien langs de vallei van de Semois kwam: hij stopte aan de voet van een met gras begroeide berg op waarop later een imposant versterkt kasteel werd gebouwd. Hij vestigde daar zijn kamp. Op een mooie zomeravond, terwijl hij zich in de zon koesterde, zag hij nimfen dartelen in het kristalheldere water. Een van hen, uitzonderlijk mooi, trok zijn aandacht. Hij kwam dichterbij, maar plotseling verdwenen ze allemaal in het dichte bos. Woedend zwoer de reus dat hij degene zou vinden die hij begeerde en wekenlang op zijn onstuimige paard ijsbeerde hij over de paden van de omliggende bossen. Op een avond, die hij de hele dag in het bos had gereden, stopte hij uitgeput op de hoogten van "Maulous". Wat was zijn verrassing toen hij de nimfen op de tegenoverliggende helling in het maanlicht zag dansen. Zonder bang te hoeven zijn voor gevaar, spoorde hij zijn paard aan, dat in de leegte boven de Semois sprong en neerstortte op een heuveltop die openging en de berg en berijder overspoelde. Deze plaats kreeg dan de bijnaam "Tombeau du Chevalier".

Van hieruit ging het terug richting kapel om daar een ander weg in te slaan, om de wagen terug te vinden moest ik mij even goed oriënteren, al was ik er niet zo ver meer van af. De keuze was onder de brug door gaan, of even die korte helling nemen. Mijn besluit was om toch hogerop te nemen om richting het eindpunt te gaan.

Eens ik boven was, dankte ik de Semois die ik niet kon oversteken, want de oudespoortunnel Sainte Cécile was niet toegankelijk wegens restauratie.

De route was zo uitdagend en mooi, zeker de moeite om daar nog eens te gaan wandelen.

Wens je nog meer foto's te bekijken dit kan via album en via het traject.

Het reizend steentje, dat ik bij mijn vorige wandeling vond, heeft bij deze wandeling een nieuw bestemming gekregen om verder te reizen.

Als je alles vandaag goed hebt doorgenomen, weet je het steentje snel te vinden.

De dag was nog veel te mooi om snel weer naar huis te gaan en besloot helemaal binnendoor te rijden, wat ook nog mooie plaatjes opleverde en mij tips gaf om langs die route een weg uit te stippelen om te gaan wandelen.

Het traject huiswaarts vind u hier, uiteraard is deze niet tot mijn deur getraceerd.

Een prachtige dag met als afsluiter de zon die verdwijnt achter de horizon.