Dag 11: Sleidingen -Olsene

SLEIDINGEN - OLSENE

De pony’s werden ingespannen na hun ontbijt, ze werden door het gastgezin echt wel in de watten gelegd. Er werd onder hun voer elektrolyten toegevoegd om aan te sterken en we kregen ook voor de komende dagen mee. De hitte die we doorstaan neemt veel van onze energie af en hebben ze wel wat extra nodig.

Omstreeks 8u waren we weer op de baan en vandaag is het een traject van 40 km.

Djucka was van bij de start beginnen hangen naar buiten, dus weg van de dissel. Het was duidelijk dat ze moe is. Er werden dan wat meer commando’s gegeven aan Flupke, zodat hij iets meer aan het werk is, zo kon Djucka uit de strengen komen. Tegen de pony’s was ik nog aan het zeggen dat ze morgen een rustdag hebben en dat ze vandaag ook extra rust pauzes krijgen.  Eigenlijk was het moed inspreken voor ons alle.

Als je zoal enkele dagen alleen met je dieren onderweg bent, dan babbel je wel veel naar hen toe en dit vinden ze echt wel leuk.

We gingen over de Lievetragel, die loopt tussen de Lieve en akkers van Belzele, is een kunstmatige verbinding tussen Gent en de zee via Damme.

Prachtig zo langs akkers, velden en we waren goed en wel 9 km verder, we moesten langs een tractorsluis. Geen probleem, het rijtuig kan er met gemak tussendoor.  Zo hadden we over heel het afgelegde traject dat we in al die dagen al hadden afgelegd, de immens vele fietspaaltjes doorstaan. Soms was het wel millimeterwerk, het was ons toch steeds gelukt ook met wispelturig Flupke.

De sluis waar we doorheen moesten. In het midden een betonnen blok die uit de grond steekt en aan weerszijde houten paaltjes. (Lucht foto van Google)

Deze foto komt van internet en is niet van de plaats waar we zaten. Het is een voorbeeld hoe die er uitzag op de onverharde weg waar we zaten.

We zaten dus op de Steenovenstraat die van onverharde weg overging naar verharde. Op de zandweg 30 meter voor de verharde weg maakte ik een inschattingsfout. Goed wetend dat Flupke het niet altijd heeft voor de opstaande paaltjes, richtte ik hem zo dicht mogelijk naar het rechter paaltje, zo was er genoeg ruimte om wat hij altijd doet, links uit te wijken. Deze keer dacht Flupke er anders over en sprong dus naar rechts waar geen ruimte voor was. De naaf van rechter voorwiel raakte het paaltje en hoorde ook duidelijk een krak, waarop ik dan ook direct naar het wiel keek. Tot mijn verbazing was er niets aan het wiel te zien en reden we verder.  Van zodra we in een recht stuk van de onverharde weg op de verharde weg gingen, moest ik een klein bochtje maken en dan pas werd het duidelijk wat er mis was. Ja, de disselboom is gebroken en wat nu? Hier zag ik dan het einde van ons avonturentocht, want met een gebroken dissel kan je niet verder en dit had ik ook niet in reserve.
Er was geen paniek onder de pony’s, dit is het voordeel dat je alles in stap aflegt. Moest dit in een sneller tempo gebeurt zijn, dan pas zouden we verder van huis zijn. Het was gelukkig niet zo en probeerde ik nog wat verder te rijden zodat we snel van dit smal baantje af konden, want er kon geen auto meer door. Er waren mensen die zagen dat ik problemen had en stelde hun oprit voor het huis ter beschikking om te parkeren. De pony’s werden uitgespannen en mochten ook bij die zelfde mensen in de tuin rondlopen. Ondertussen kon ik het even bekijken hoe erg de schade was en ontdekte dat het niet te herstellen was.
Wat nu?! Mijn camionette en aanhangwagen staan nog ergens te Antwerpen. De pony’s kan ik hier niet laten staan en moest dus op zoek naar een depannage dienst om heel de boel op te laden, die ook de pony’s en hond konden laden.  Natuurlijk had ik het ook via facebook laten weten dat er problemen waren. Ineens viel mij binnen waar ik van de nacht verbleven had, dat het ook menners waren en belde ze op. Met de trailer waar de pony’s in konden en het rijtuig op de plateau van voor aan de trailer kwamen ze ons halen. Het was een wonder dat het rijtuig op de plateau kon dat normaal voor marathonwagens is voorzien. We reden dan terug naar de plaats waar we de nacht hadden doorgebracht.
De grootste verrassing was dat zonder vragen Enzo aan een nieuwe dissel begon. Het geluk was dat ze materiaal hadden liggen, want ze waren aan een vrachtwagen bezig met die te verbouwen en zo kreeg ik een nieuwe disselboom uit ijzer om dan toch de tocht verder te zetten.

Omdat we vandaag normaal 40 km moesten afleggen, is er besloten om het niet te doen. Er waren teveel uren verloren gegaan om dan nog op tijd in Olsene te geraken. Er waren twee keuzes en deze was of wel morgen richting Olsene te vertrekken of wel met gemotoriseerd voertuig te vertrekken. Een dag uitstel zouden er problemen komen voor de volgende overnachtingsplaatsen . Om toch op schema te blijven heet Enzo van Wellingshoeve ons tot Olsene gebracht. Zo hadden de pony’s dan ook 40 km van het traject minder te doen en daar waren ze zeker niet rauwig om.