Herresbach – Manderfeld (Eifel – Oostkantons)

Wat had ik een dubbel gevoel voor ik vertrok richting Herresbach (is een plaats in de deelgemeente Meyerode, van de Duitstalige gemeente Amel in de Belgische provincie Luik).

Ik zat met de gedachten van is het wel een goed idee om te vertrekken, ja ik had grote twijfels.

“Dit vanwege ik voor het eerst in een groep ga wandelen, met mensen die ik van toeten en blazen ken. Ga ik het tempo wel kunnen volgen. Hoe gaat Zoë reageren naar andere mensen en honden, voor bepaalde mannen vooral voor grote kale mannen kan ze dreigend uit de hoek komen. Het weer zou ook niet al te denderend zijn werd aangekondigd. “

Deze gedachten zette ik opzij, stapte de wagen in en vertrok toch maar. Onderweg speelden weer die gedachten af, dit tot aan kilometer paal 12,9 op de E42/A27 juist aan de parking “Aire de Polleur” daar veranderden mijn gedachten ineens. Vanaf dit punt besefte ik waarom ik graag ga wandelen door berg- of heuvelgebied en dat er mij eigenlijk niets mag tegenhouden en zeker het weer niet. Voor ik Herresbach binnen reed, hield ik toch nog een heel korte pauze te Wereth.

Aangekomen aan de Sankt Gangolfus kerk, waar de wandeling van start ging.  Gelukkig was ik als eerste daar zodat ik me rustig kon klaar maken. Kort nadien kwamen de andere wandelaars met hun wagens aan. Zoals gewoonlijk hou ik mij nog wat afzijdig, dit werd snel verbroken want ze spraken mij direct aan. Toch hield ik nog wat afstand, dit vanwege er drie honden bij zijn en wist echt nog niet hoe Zoë zou reageren. Buiten wat blaffen en af en toe een gegrom zonder rechtstaande haren, hield Zoë haar wat gedeisd.

Na het het nemen van de groepsfoto begon Ron de man van Marlies die de wandeling organiseerde te vertellen over de heilige Gangolfus en de bron.

“de legende hoe Gangulfus op een snikhete dag op weg naar huis met zijn soldaten door Sint-Truiden kwam. Omdat ze allemaal vergingen van de dorst, vroegen ze een boer of ze water uit zijn put mochten scheppen. Deze rook geld en bedong een stuiver per emmer. Een belachelijk hoog bedrag. Toen ze allemaal gedronken hadden, vroeg Gangulf hem of hij niet de hele put met water en al voor goed geld wilde verkopen. De gierigaard stemde hier onmiddellijk mee in. Gangulf betaalde en nam de put op zijn schouders. Vanaf dat moment heeft die vrekkige boer geen druppel water meer uit zijn grond weten te halen. Wellicht ter herinnering hieraan staat er tot op de dag van vandaag een Sint-Gangulfuskerkje in St.-Truiden.

Eenmaal thuis in het Bourgondische Varennes bouwde hij de put weer op. Nu verdacht hij zijn vrouw van overspel. Maar zij lachte hem uit. Daarop lieten zij het op een godsoordeel aankomen: als zij haar arm in de put kon steken en hem er weer onverlet uit terugtrekken, zou ze geen overspel hebben gepleegd. Nauwelijks had ze haar arm in de put gestoken of ze schreeuwde het uit van de pijn, alsof ze hem in het vuur hield! Overspel dus. Daarop gaf Gangulf haar de helft van zijn bezit en zond haar heen. Kort daarna werd hij door haar minnaar, een geestelijke, vermoord.”

Gangolfus kerk te Sint-Truiden

Hierna ging de wandeling echt van start, eerst kort dalend en dan de eerste stijging.  

Vanaf deze plaats had je een mooi uitzicht, moesten de wolken er niet zijn kon je natuurlijk verder kijken.

Hier zie je ook de heuvel waar motor hill climb gedaan word. 

Heuvelklim is een tak van motorsport waarbij geprobeerd wordt om per motorfiets of auto zo snel mogelijk boven op een heuvel te komen

Met dalen en stijgen gingen we verder. Nee, ik wandelde niet steeds achteraan. Het tempo was goed bij te houden en moest er dan ook geen vrees meer voor hebben.

Hier en daar probeerde ik een foto te nemen van bloempjes en plantjes.

Ook van koetjes en kalfjes.

De runderen liepen door de Our in hun weiland.   De Our ontspringt in de Hoge Venen op de 653 meter hoge Eichelsberg bij Manderfeld.

Wanneer we tussen heuvels in een open vlakte kwamen, was ook het moment van de aprilse grillen. Begon met regen, wind en daarop hagelbollen waar we tegenin wandelden en deze kwam wel aan in uw gezicht. 

Zelfs Zoë haar mooi rechtstaande oren lagen zo plat door de snijdende korreltjes. Ze keek mij zelfs aan met de vraag of dit echt moest. De andere honden met rechtopstaande oren vertoonde de zelfde reactie.

Tegen dat we aan de bomen waren om wat beschutting te zoeken was het over.

Langs bomen en verschillende bronnen dat het gebied rijk is, zie je in de verte de kerk van Manderfeld.

Sint-Lambertuskerk

Al klimmend komen we aan het oorlogsmonument bij de kerk te Manderfeld aan.

Achter ons hadden we de kerk met de kruisweg.

Voor we aan dit punt aankwamen, kon men op een hoogte van 551 meter zeespiegel de heuvelrug Schneifel zien.

Tussen het windmolenpark is ook heel wat verteld over het mostergas. Zelf was het voor mij te veel om het allemaal te onthouden en heb dan opzoekingswerk verricht. Bij deze heb ik een blog gevonden, waar Monique Vos heel wat over te vertellen heeft.
Deel I   : https://www.boerderij.nl/Home/Blogs/2013/10/Mosterdgas-1398829W/
Deel II  : https://www.boerderij.nl/Home/Blogs/2013/11/Mosterdgas-2-1403390W/
Deel III : https://www.boerderij.nl/Home/Blogs/2013/11/Mosterdgas-3-1419540W/
Deel IV : https://www.boerderij.nl/Home/Blogs/2013/12/Mosterdgas-4-1431681W/

Hier hebben we genoten van heerlijke verse soep, koffie en broodjes waar Marlies voor gezorgd had.

Na de picknick trokken we meer de natuur in via de holle wegen, maar eerst nog een fotootje van het gevormd driespan.

Zoë heeft niet enkel de kleur, maar ook haar hart is van goud. Nu weet ik dat het perfect mogelijk is om met andere groepen samen te gaan wandelen.

Onderweg komen we hier en daar nog wat kruisjes tegen zoals hier onder. Hier heeft Ron ook iets over verteld, dit is bij mij ontgaan. het enige wat ik vind is:

      U groeten wij, Maria, koningin en moeder vol goedheid.

Bij u vinden wij het leven, de vreugde en de hoop.

Wij roepen u aan op onze pelgrimstocht.

Wees de lijdende mensheid nabij.

Gedenk ons, zie barmhartig op ons neer

en leid ons door het leven naar Jezus, uw Zoon.

Moeder vol goedheid en liefde, heilige maagd Maria.

Na een gezellige wandeling met een groep dat snel geen vreemden meer waren ga ik stilaan deze blog afsluiten.

Toch nog eventjes iets vertellen.
Wat was ik toch blij met mijn ingepakt fototoestel en mijn pearde-frakske.
Er waren wel kuitenbijters bij, zeker op het laatste kreeg ik moeite, maar heb mij zeker niet laten kennen.
O, ja het waren niet alleen donkere wolken, laura kwam ook te voorschijn.

Na een natte koude en toch gezellige wandeling, konden we smullen van een heerlijke Fu Yung Hai, een Chinees gerecht van omelet met heel veel groenten en kippenreepjes met rijst en zoet-zure saus. Klaar gemaakt door meester kok Hugo van de knusse B&B van de Eifelhoeve.
Tijdens het gezellig samen zitten in de hoeve, wist Ron mij nog te zeggen dat hij het verhaal van Naomi zo leuk vond. Dit was een driedaagse bivak met de pony

Aan heel de groep en vooral Marlies en Ron, dank u voor deze mooie dag.
Wens je alle foto's te zien die tijdens de tocht is genomen klik hier.
Voor het traject klik hier.