Wandelen langs de Rur en Perlenbachtalsperre bij Monschau (dag 2)

Heb je dag 1 gemist? Klik even HIER

Gisteren was ik vroeg gaan slapen om vandaag bij het opkomen van de zon onze tweedaagse verder te zetten.

Al heel mijn leven ben ik steeds vroeg in de weer en ben dan ook geen lange slaper en zoals altijd zet ik nooit een wekker. Vandaag verliep mijn goede voornemens de mist in, om 8h werd ik wakker en dus 2h te laat naar mijn zin. Nu kan ik mij er druk in maken, maar de tijd terugdraaien dat kan niet.

Als eerste zorg ik dat de honden hun ontbijt hebben en vers water voor ik aan het mijne begon. Doe mijn muesli in een kom, neem de melk erbij en wat blijkt… “de melk is zuur”, dus eet ik de muesli maar droog. Ondertussen kookt het water voor de koffie, vul mijn kopje en de thermos.

Voor wie graag wil weten hoe en waar ik geslapen heb.

Ja in de hangmat, ik bekijk dit als een eerste stap richting het wildkamperen J ,  ook al is het in mijn camionette, het is toch ook avontuurlijk J

Na de mini afwas kunnen we starten aan de wandeling en zoals je ziet zijn de honden al ongeduldig om te kunnen vertrekken.

We vertrekken vanaf de parking die gratis is aan de Reichensteiner Brücke en waar we dan ook de nacht hebben doorgebracht, deze ligt vlak naast de Rur die we dan ook moesten overstekken.

Na de oversteek van de Rur bewonderen ik eerst de Norbertuskapel , naast de kapel stroomt een beekje dat uitmondt in de Rur. In de kapel aan de rechterkant staat het beeld van St. Norbert van Xanten. Dit vermeld ik even omdat ik binnen 10 dagen naar Xanten ga, dan zal je ook lezen waarom stad Xanten voor mij heel bijzonder is.

Langs het grindpad dat lichtjes stijgt wandelen we langs de rivier , na zo’n kilometer slagen we links af en lopen onder de dennenbomen door.

De weg is nog steeds stijgend en al snel kunnen we mooie weilanden zien die uitgestrekt over de heuvels zijn.

Het is hier zo stil dat je wel elk klein diertje hoort, dit is zo rustgevend.

Twee maal zag ik een eekhoorntje het pad kruisen waar dat we bewandelde, als ik dan eindelijk mijn fototoestel bij de hand heb was het nergens meer te bespeuren. Ach ja, dan nam ik maar de gelegenheid om de geluiden te filmen.

De honden vonden het fijn om tussen de speleten van de omgezaagde bomen te zoeken naar kleine dieren. Alleen beseffen ze niet tegen dat zij er bovenop staan het muisje al lang weg is.

We wandelde nog wat verder langs graasvelden bovenop de heuvels lekker in het zonnetje. Het moet hier toch wel vruchtbare grond zijn, want bij elke koe stonden wel drie kalveren op eentje na.

Het pad wam uiteindelijk langs een boerderij, hier werd de weg versperd door hekken om de runderen naar hun weiland te laten gaan.

Ze namen alle tijd van de wereld, waardoor ik hier zeker een kwartier heb gestaan. Ondertussen had ik dan wel een botvink in het vizier en nam er uiteraard ook een foto van.

Uiteindelijk heb ik besloten om toch maar door te wandelen en zette de poorten één voor één op een kier waar ik juist door kon. Na het sluiten van de poorten vliegt er een zwerm zwaluwen voor mij, ze waren zo druk in de weer dat het onmogelijk was om ook van hen een foto te nemen. Omdat het niet lukte begon ik maar te filmen, maar zelfs op film zijn ze bijna niet te zien.

Het leuke is dan toch wel dat het gezang is opgenomen.

Na het mooie heuvellandschap voerde ons pad door een jong loofbos dat stilaan in dalende lijn ging

en zo komen we terug aan het meer met stuwdam, waar we gisteren ook langs kwamen maar wel van een andere zijde.
Zelfs vanuit deze hoek is het zo prachtig

We komen terug langs het Maria kruis en vandaag gaan we hier linksaf en komen we aan wasserkraftanlage Perlenbach.

Het is hier een heel rustige straat die een grote U bocht maakt en halverwege in die bocht moest ik rechtsaf, de toegang was gesloten en ging ik verder op goed geluk. Het dennenbos dat rond het verlaten Perlenau hotel is, stonden leuke lantaarns en een oude kar. Mijn hartje doet op zo’n ogenblik pijn als zo iets oud volledig aan het verkommeren is.

(Oudekarren en rijtuigen is één van mijn andere hobby)

 Om niet te ver van mijn geplande route af te wijken, besloot ik om over een drukke baan te gaan wandelen. Aan het biker café zijn mijn gedachten bij één van mijn beste vriendinnen, blijkbaar waren Ann en Daniel gisteren ook te Monshau. Zij waren  met de motto op doortocht en hadden geen weet van elkaar dat we bijna samen op één plaats waren. Het zou fijn geweest hebben dat we elkaar hier ontmoete. Nu binnen nog geen 2 weken zien we elkaar toch in Xanten en daar kijken we allen naar uit.

Met de honden wandel ik nog een heel stuk over de drukke baan tot ik een camping zag, via die camping zou ik terug op mijn route geraken. Voor ik over de camping ga kijk ik eerst of honden wel zijn toegelaten, dit was geen probleem en wandel dus rustig door de camping tot ik op mijn gps zag waar mijn route liep.Een brugje dat over de Perlenbach ging en de camping ook zo wat in twee deelde zag ik weer iets heel leuk staan, eigenlijk een stukje droom van mij. Het is bijna te vergelijken als mijne PIPOwagen. 

Tussen tenten door schoten we recht naar boven van de berg tot we terug op de uitgestippelde route kwamen. Het was letterlijk klimmen en vasthouden aan de stammen van jonge loofbomen.

Op sommige stukken is het best zwaar maar het prachtige uitzicht aan Teufelsley en Englsley maken het helemaal goed. Hier moest ik echt pauze houden, het was inmiddels 29°C en we hadden alle grote dorst en honger.

Vandaag was het ook duidelijk dat ik te weinig water bij had voor de honden. Normaal komen we nog langs stromend water en kan ik de twee flesjes vullen.

Voor de laatste keer kon ik over de toppen van de bomen nog even een blik werpen op het stuwmeer.

We komen in bewoond gebied er hangt een helikopter boven ons en in de verte hoorde ik sirenes, er is zeker iets gebeurd of iemand heeft een beroerte gehad door de hitte die vandaag boven het land hangt.

Na dit bord komen we terug aan het punt waar we gisteren ook wandelden, dit is met het mooi uitzicht Am Grimdel.

Hier was ik even fout, in plaats van rechtdoor te gaan moest ik aan het uitkijkpunt links af slagen en kon je tussen de bomen door nog eens een glimp nemen over stad Monshau en de burcht.

We blijven dalen en in de verte zie ik water uit een rotsmuur komen en was dan een gelegenheid om de waterflesjes terug te vullen. Terwijl ik vulde waren de honden ook gretig aan het drinken, ze hadden echt wel dorst.

We blijven dalen tot aan de rand van de stad en steken de Rur over en blijven aan de oever wandelen waar er een brouwerij museum is en een handwerkmarkt.

Als we uit de drukte waren nam ik toch weer even rustpauze op een mooi grasveld, hier was een heel familie gezellig samen aan het spelen. 

Een heel druk kruispunt moesten we over en een stuk langs de Burgring om zo langs een bergflank weer de hoogte in te gaan. Je moest goed kijken waar je liep, want er zijn losse leistenen en takken waar je makkelijk over zou kunnen struikelen.

Verder door is een  stenen torentje,  vroeger hadden deze een handige functie: ze werden op de meest afgelegen plaatsen gebouwd. Zo konden wandelaars hun weg in de wildernis makkelijker terugvinden. Of het nu nog om de zelfde rede is, durf ik het niet te bevestigen.

Nog wat verder door waren er verschillende shelters te bespeuren en natuurlijk wilde ik de constructie inspecteren.

Na een poosje door het loofbos gelopen te hebben op een smal pad kwam ik uit aan een groot kruis op een rots met een mooi uitzicht over de rotsblok.

We doken weer het bos in via een smal pad dat nogal steil naar beneden ging en wat later breder werd met grote uitstekende rotsblokken. We horen stilaan de stroming van de Rur terug, het pad kwam er weer langs.

De honden en ik hadden het zo warm dat we dan ook samen aan pootje baden deden.

Het was helder, koel, en dorstlessend.

Langer dan 5 minuten was het niet vol te houden, toch deed deze afkoeling ons goed.

In die korte tijd profiteerde ik nog eens om wat foto’s te maken van het stromend water met schuimende golven zo helder als kristal.

Na een tijdje langs de Rur te wandelen verlaten we deze en gaan via een brug over de Ermesbach die uitmond in de Rur.

Voor we de laatste kilometers inzette , bewonderde ik nog een brug en van hieruit gingen we over de oude Vennbahn , de spoorwegbedding is een fietsroute van Aken naar Luxemburg.

Zie ik een oud treinstel waar je kan schuilen of picknicken.

Het Rachenstein klooster laat ik links liggen dat aan de andere zijde van de brug is, gewoon omdat ik te moe was om die extra meters erbij te nemen en gaan verder over de vennbahn .

Het einde is bereikt, de honden heb ik eerst gebonden in de schaduw zo kon ik alles klaar maken om terug huiswaarts te rijden.

Tijdens deze twee dagen zijn ook foto's gemaakt van wilde planten en bloemen.

Het was een top wandeling met variatie, de route bracht mij over rotspartijen die langs de steile oevers van de Ruhr, een prachtig landschap met bos, holle wegen, beken, weilanden en flinke stijgingen en dalingen  met zo’n 600 hoogtemeters.

Bij mijn fotoreportage vind je ook infoborden die over mijn wandeling te bekijken waren. (klik hier)

Bij dag 1 zijn er ook te vinden als je hier klikt.

Voor het gpx-bestand klik je gewoon hier.