De vallei van Colen - Kerniel (28 mei 2020)

Onze laatste wandeling dateerde van 8 februari, dit was etappe3 van de Camino Via Limburgica.

Eerst de weersomstandigheden die nogal stormachtig en nat waren dat ons tegen hield 

om te gaan wandelen en dan de Loc down,

 “Blijf in uw kot”. 

Gelukkig hebben we een grote tuin en kon ik tijdens de mooie zonnige dagen 

in den hof blijven om te werken.

Nu na drie maanden besloten we, Mieke, Jerry en ik om toch terug te starten met onze wandelingen.

Mijn gevoel zegde dat op de Via Limburgica een drukke begankenis zou kunnen zijn van wandelaars en fietsers. Omdat ik toch wel wat angst heb om in een drukte terecht te komen, besloten we om een korte wandeling te gaan doen te Kerniel.

De vallei van Colen.

Op de parking te Colenstraat maakten we ons klaar onder een hemelsblauwe lucht zonder wolkje en de zonnestralen gaven al heel wat warmte.

We wandelen een stukje langs abdij Mariënlof, opgericht in 1438 door Maria van Colen. De naam betekent overigens tot lof van Maria. Oorspronkelijk was het een kruisherenklooster, maar later werd het een cisterciënzerinnenklooster en mag sinds 1990 de titel van abdij dragen.

Kort bij de abdij kom je een cirkelvormig houten kunstwerk tegen waar men doorheen kan wandelen en dat een prachtig uitzicht van 360° biedt over het landschap. Dit kunstwerk is ontworpen door kunstenaar Aeneas Wilder en kreeg de naam untitled #158.

Vanaf het begin begeven we ons in het mooi glooiende landschap en wandelen tussen boomgaarden, over heuvels en dalen met regelmatig mooie panoramische beelden.

Het is toch wondermooi de natuur, je ziet nu zoveel bloesems en je ruikt de overheersende zoete geur van de talloze vlierbloesems. 

Voor mijn papegaaien plukte ik 10 trosjes en ook wat echt kamille die langs de velden staan met hier en daar een poppie. In de verte zag ik nog de grote margeriet, maar kon er helaas niet bij. Toch had ik een kruidig zakje vol met ook nog witte en rode klaver voor mijn schatjes die thuis op hun verse versnapering wachtte.

Een stukje van de Vallei van de Sint-Annabeek namen we er bij en dit over het voormalig fruitspoor, waar je wilgenstruwelen, rietveldjes en dottergraslanden kon zien.

In de boomkruinen kon je tal van maretakken zien en een botvinkje liet zijn mooiste capriolen zien

tijdens zijn gezang.

Normaal is dit gedeelte vrij vochtig wat nu het geval niet was, 

 de poel met dikkopjes stond bijna droog.

We kwamen zelfs op een plaats die mij heel herkenbaar was “de appaloosa ranch”, daar reed ik vorig jaar nog rond met twee paarden voor de huifwagen.

Zoals men kan zien hielden we rekening met de 1,5 meter in deze corona periode en tijdens de wandeling hebben we bijna geen wandelaars of fietser gezien.

De gigantische treurwilg gaf stilaan het einde van onze wandeling aan, links kon je untitled #158 en rechts de abdij. 

                     

Het was dan ook een aangename dag waarvan we genoten hebben met 2x een rustpauze omdat het voor één van de honden wat te zwaar was.

Er was natuurlijk veel meer te zien en dit kan u hier ontdekken.

Wil je graag de wandeling doen, klik dan op GPX