Mijn derde sneeuwwandeling (Hoëgne)

 

Elk jaar kijk ik uit naar sneeuw, ook deze winter houden ze mij niet binnen.  

Vandaag zetten we weer vrolijk voetstapjes in de sneeuw en dit nu met Jerry. Drie dagen geleden was ik enkel met Mieke gaan wandelen “Croupet du Moulin”.

Waar we drie dagen geleden de Hoëgne hadden verlaten, daar zijn we vandaag  gestart. 

Men kon heel duidelijk zien dat er heel wat volk het voorbije weekend hier gepasseerd zijn geweest.

Gelukkig had ik mijn sneeuwkettingen weer bij om onder de schoenen te dragen, voor de veiligheid heb ik van mijn paar ééntje aan Mieke gegeven zodat zij veilig mee kon wandelen.

Het pad is smal, soms steil en vaak glad door het platgewalst sneeuw en de nacht dat het hier gevroren had.

We moeten vaak van de ene naar de andere oever met trapjes en bruggetjes maar het is er zo oogverblindend mooi, dit tijdens elk seizoen.

Van de week was het moeilijk om het juiste pad te volgen waar Mieke en ik onze eerste voetafdruk in de verse sneeuw konden zetten. Vandaag was het heel simpel, we moesten enkel het bruin plat gewandeld pad volgen.

De vallei van de Hoëgne is een echte apotheose van de onmetelijke kracht van stromend water.

De bedding is bezaaid met grote kwartsiet rotsen waar het water op breekt. Kleine druppels vriezen vast tot ze prachtige sculpturen vormen.

Lange dikke ijspegels hangen aan de rotsen.

Goudgeel herfstblaadjes met ijskristallen geeft zoveel kleur aan het landschap.

Vandaag was er ook meer leven te bespeuren, de boomklevers, koolmeesjes en roodborstjes vliegen op uit de dik besneeuwde bomen.

Bij de laatste beklimming had Jerry het zwaar, hij moest geregeld op adem komen en snakte naar een zitbank om te kunnen rusten. Dit is ten gevolgen van zijn chemokuren en moet nog drie kuren ondergaan. We zijn alle aan het aftellen zodat hij binnen enkele maanden terug de oude is.

Bovenaan zie ik een zitbank en draaide mij om en zegde dat hij boven kan gaan zitten. Daar hebben we dan ook de nodige tijd voor genomen om een kop koffie te drinken.

Zoë haalde er een kanjer van een stok onder het sneeuw uit, ze liet merken dat ze nog graag wat wilde spelen.

Marthy, Daphne en Zoë hebben tijdens deze wandeling voor 90% kunnen los lopen, dit was ook het veiligst op de spekgladde paden. het voordeel was ook dat we niemand zijn tegen gekomen op deze wandeling.

Onderweg kwamen we nog een sneeuwman tegen en Zoë was niet eens met de neus dat de sneeuwman gekregen had J

Bij de laatste daling richting de wagen ging Mieke er onderuit, gelukkig was dit een dik pak losse sneeuw en Zoë haar plezier kon niet op, ze holde heel gretig de berg af.

Het was een mooie wandeling, Mieke en ik waren dan ook heel trots op Jerry met zijn doorzettingsvermogen.

U kan nog veel meer genieten van beelden via album, wil je graag ook dit traject doen? klik op route.

Van dit winterweer kan ik elke dag genieten. De webcams hou ik dan ook nauwlettend in het oog en weermannen Ron en Ruben, want ik wil nog wandelen door de witte wereld J