Mijn tweede winter(sneeuw)wandeling. Croupet du Moulin te Sart naar vallei van de Hoëgne.

 

Enkele dagen geleden had ik aan Mieke beloofd na mijn wandeling te Losheimergraben, om samen te gaan wandelen door de sneeuw. Natuurlijk had ik haar wel gezegd dat het door de week zal zijn en niet op een weekend, dan wil iedereen lekker in de sneeuw gaan wandelen en ik hou het liefst van rust.

Normaal had ik gepland om terug naar de Oostkantons te trekken. Nu had het deze nacht flink gesneeuwd en lag er al een sneeuwtapijtje net voorbij luik en had ik besloten om niet verder te rijden dan nodig is. De wagen werd geparkeerd aan het kerkhof te Sart (een deelgemeente van de Belgische gemeente Jalhay in de provincie Luik), vlak naast de hoofdbaan en moest ik niet de dicht besneeuwde zijbaantjes op rijden.

Mieke geef ik één sneeuwketting van mijn paar die je onder de schoenen aan doet. Deze zijn heel handig als je op plat gereden of gelopen sneeuw moet wandelen, dit beperkt valpartijen tijdens het uitschuiven.

Na een kleine kilometer langs de hoofdbaan gaan we richting het centrum van Sart, vanaf het marktpleintje was het even zoeken tot ik plots een wegeltje gevonden had. Het was precies of we gingen door een privé tuin, dit was gelukkig niet het geval en wandelden over een wegeltje dat aan twee zijde begroeid is met meidoornhaag, met daar tussenin wilgen en eik, die over het pad gebogen waren.

Wat een geluksmoment, sneeuw geeft toch altijd zo’n bijzondere gedempte atmosfeer, bomen, struiken en wegeltjes hebben nu echt een winters dekentje. Bij zo’n natuurverschijnselen gedij ik erg goed en wil daar dan ook zo lang mogelijk midden in zijn.

Na het kruisen van de E42 en al drie kilometer achter ons hadden, begonnen we feller te dalen.

Juist voor dat we aan de Hoëgne kwamen, vond Marthy het fijn om eerst door een gigantische plas te lopen, of had hij zich misrekend? Dit kan natuurlijk ook, want met de dwarrelende sneeuwvlokjes die op het water vielen maakte een dun tapijtje, net alsof je er over kon wandelen.

Wat is de  Vallei van de Hoëgne nu met zen winterjas zo idyllisch, zo magisch wonder mooi. We blijven een heel poos langs de rivier wandelen en wat is het zalig dat wij de eerste voetafdrukken in het ongerept wit tapijt mogen plaatsen.

Het zijn hier bijzonder avontuurlijke paadjes, kronkelend tussen de bomen, smalle houten bruggetjes over de bruisende beek. Dit is een bijzonder mooi en avontuurlijk traject langs het kolkende, donkere veenwater. 

We zijn hier nog gepasseerd tijdens de wandeling van 27 febr. 2019.

De takken zijn getooid met een laag sneeuw, een betoverend beeld en toch zegt mijn innerlijk dat we op onze hoede moeten blijven. Ja hoor! De bomen hebben het zwaar te verduren met de kilo’s sneeuw die ze op hun takken dragen. Je hoort ze kreunen, piepen en kraken en plots zag je in de verte dat er heel wat takken zijn los gekomen van de stam. Het was net een lawine van takken en sneeuw.

Geregeld gaan we bruggetjes op en af die over de Hoëgne liggen. Op bijna elk brugje bleef ik in het midden staan om het zicht over de rivier vast te leggen.

Terwijl Daphne het moeilijk had in de sneeuw, kreeg Zoë af en toe het vliegend zot, zelfs op de smalste bruggetjes vond ze het fijn om in het midden een links/rechts ommekeer te doen. Telkens op zo’n ogenblik hield ik mijn hart vast, want er was eigenlijk geen plaats om ter plaatse te keren. Dit bewijst toch wel dat een dier een ongelooflijk goed evenwicht heeft.

Geregeld haalden we de aangekoekte sneeuw uit Daphne haar pels, het waren echt kanjers van sneeuwballen die er in kleefde en waardoor ze moeite had om te wandelen.

We verlaten de Hoëgne via de baan, eerst dacht ik dat we er niet door konden door de afgeknakte kabels die het begeven hadden door het gewicht van de sneeuw.

Aan de volgende kruising zie ik een heel deel auto’s in de berm staan, ze zouden bijna hun wagen in het bos stationeren. 

Het is spijtig dat er zoveel respectloze mensen zijn en dan schrikken ze dat er word afgeroepen om niet naar de Ardennen of de Hoge Venen te gaan. Maar nu begrijp ik dat de boswachters en de burgemeesters een afschuw krijgen van wandelaars. Toch blijf ik er bij dat een echte wandelaar dit nooit zal doen, of ben ik nu de enige?

Nu hebben we gelukkig tijdens onze wandeling amper mensen gezien ik denk dat het verspreid maar drie koppels waren, waarvan één koppel zeker geen gepast schoeisel aan hadden om door de vallei te gaan wandelen en dan nog helemaal besneeuwd. Er waren wel plaatsen bij waar de Sheltie’s helemaal verdwenen onder de sneeuw, er was zeker een dikte van 30 à 40 cm.

Langsheen de hoofdbaan gaan we richting wagen en kan zeggen dat we echt genoten hebben van de wandeling en blij dat we sneeuwkettingen onder onze schoenen hadden om veilig over de besneeuwde houten bruggetjes te geraken.

Als ik thuis de wagen aan het uitladen was lag er nog wat sneeuw op mijn rugzak, dit was en teken om nog wat na te genieten J   

Ook bij deze wandeling zijn heel wat foto's genomen en als u daar ook wil van genieten, dan hoef je maar op album te klikken.

Voor de wandeling zelf klik je op traject en je kan het hier downloaden, ook hier zijn nog foto's te bekijken.